Ben heeft geen zin in het lichamelijk onderzoek. Dat hoort bij jongetjes van bijna vier jaar. ‘Zullen we doktertje spelen?’, vraag ik, ‘dan ben ik dokter en jij het kind.’ Ja, spelen, dat wil hij wel. Ben zit op schoot en moeder schuift zijn shirt omhoog. Eerst beluister ik het hart, dat klinkt normaal. Dan wil ik de longen beluisteren en daarvoor moet je diep zuchten. Dat doen kinderen van zijn leeftijd niet. ‘Blaas mijn hand maar weg’, zeg ik. Ik doe het voor. Daarna blaast Ben zo hard hij kan tegen mijn hand. Ik kan zijn longen goed beoordelen. De volgende stap is de buik voelen. Eerst druk ik op zijn neus en maak een piepgeluid. ‘Jij hebt een piepneus. Wist je dat?’ Ben moet lachen. Terwijl ik op zijn neus druk en piep, leg ik een hand op zijn buik. Ben is zo druk met de piepneus dat hij de buik ontspant. Ik kan alles goed voelen. Dan neem ik zijn hand in de mijne en stop zijn duim onder de palm. ‘Nu even tellen hoeveel vingers je hebt: een, twee, drie, vier…. Eh, eentje te weinig.’ Ben moet lachen: ‘Je hebt mijn duim verstopt!’ Intussen beoordeel ik de huid en nagels. ‘Nu ga ik in je oren kijken. Welk oor eerst?’ Ben kiest het rechteroor. ‘Prima keuze,’ zeg ik, ‘kijk jij even naar de andere kant?’ Dat doet hij. Terwijl ik kijk, vraag ik: ‘Hoor je ook een vogeltje?’ en zeg zachtjes: ‘Woefwoef.’ ‘Ik hoor een hondje’, zegt hij. ‘Nu de andere kant’, ga ik verder. Ben draait zijn hoofd. ‘Zit hier een vogeltje?’, vraag ik en intussen miauw ik. ‘Een poesje’, lacht hij. Tot slot wil ik in zijn keel kijken. Dat is altijd vervelend. Ben heeft dit vaker meegemaakt en perst de lippen stijf op elkaar. Ik vraag moeder zijn armen vast te houden en ondertussen druk ik op de neus; die piept weer. Daarover begin ik te praten. Ben kijkt me aan met een blik die zegt dat hij me toch wel een beetje raar vindt. Intussen schuif ik de spatel tussen de lippen en langs de wang naar binnen. Door een reflex gaat de mond open en ik bekijk de keel. Het ziet er ook prima uit. Ik steek mijn hand op en Ben geeft me een high five. ‘Ging goed, hè?’, vraag ik. Ben knikt: ‘Doktertje spelen is leuk!’

Dit wie Tjalling de Vries syn lêste kollum. Hy hat 13 jier prachtige kollums foar heit&mem skreaun. Tjalling bedankt!

Foto: Hippe Kiek Fotografie