Het kan me zo ineens overvallen: een diep gevoel van geluk en dankbaarheid. Op de bank zittend met mijn puberdochter die hele gesprekken voert over vriendjes, werk en school. Ze zit op haar praatstoel en vertelt levendig over alle belevenissen  die ze heeft meegemaakt afgelopen tijd.

Over pubers wordt veel gesproken en geschreven. Alleen al het woord: puber. Er zit een behoorlijke (negatieve) lading op, terwijl wanneer je het woord “tiener” gebruikt, je er een heel andere emotie en gevoel bij krijgt.

Loesje zei het al: “Pubertijd: als je ouders vervelend beginnen te doen”. Als ouders zitten we vaak met onze handen in het haar. Onze zoon of dochter luistert ineens niet meer, heeft een grote mond en wil het allemaal zelf ontdekken. Waar is dat lieve meisje of jongen ineens gebleven? Help!

Je hoeft er alleen maar te zijn.

Het is inderdaad een hele overgang, die pubertijd. Niet alleen voor de kinderen zelf, maar zeker ook voor de ouders. Ineens begint jouw kind zich af te zetten, een eigen mening te verkondigen die vooral haaks staat op jouw eigen mening! Jij bent ineens niet meer de perfecte ouder, maar vooral iemand om flink tegenaan te schoppen.

Onder die schreeuwende puber zit echter ook nog steeds jouw kleine jongen of meisje. Best onzeker en (onbewust) nog volkomen vertrouwend op jouw begeleiding en ondersteuning.

Je hoeft eigenlijk helemaal niet zo veel te doen, juist niet. Je hoeft er alleen maar te zijn. Als anker, als rustpunt. Als een veilige bedding waar ze terug kunnen komen wanneer het hen allemaal even te veel wordt. Een basishonk waarvan ze weten dat die er altijd is en waar ze altijd op terug kunnen vallen.

En dan kan het zomaar ineens gebeuren dat je op de bank zit en vol genietend aan het luisteren bent naar alle prachtige verhalen van je zoon of dochter.

Wees maar gerust, die band blijft er wel en zal ook echt deze puberstorm wel doorstaan!

Joke Nauta

De Libbensbeam