Oh wonder
Oh wonder
een baby in mijn buik
Groei maar fijn
Vol verwondering aai ik mijn buik
Vol ontroering droom ik over onze toekomst
Voor ik het weet lig je in mijn armen
Kijk je me aan met je grote ogen
Ik voel een enorme liefde
Vol verwondering kijk ik naar je
Vol ontroering voel ik me mama
Je groeit, begint te lachen en te brabbelen
Begint dingen te pakken en reageert op mijn stem
Het zitten, kruipen en lopen volgt elkaar vlot op
Vol verwondering volg ik je ontwikkeling
Vol ontroering voel ik me trots
Je eerste jaar vliegt voorbij, je wordt een dreumes
Je kijkt me nog steeds aan met je grote ogen
Ondertussen me de oren van mijn hoofd kletsend
Vol verwondering luister ik naar je verhalen
Vol ontroering laat ik steeds iets meer los
De dreumes wordt een peuter
Je mag naar school en krijgt vriendjes
Je leert en speelt
Vol verwondering kijk ik naar je spel
Vol ontroering voel ik hoe de tijd weg tikt
Je wordt met iedere ademteug groter
Iedere keer als ik met mijn ogen knipper kun je al weer meer
Als ik je aankijk zie ik nog steeds mijn baby
Maar je wordt zo groot, zo zelfstandig
Vol verwondering dat je ooit in mijn buik hebt gezeten
Vol ontroering volg ik je ontwikkelingen
En ik weet
Ik moet los laten
Iedere dag een beetje meer
En ik weet dat het moet
Dat het voor jou het beste zal zijn
Maar soms, doet dat loslaten gewoon verrekte zeer
Josette Zwier
Boeketip: Loslaten kun je leren
Op de hichte bliuwe fan heit&mem? Meld dy oan: