De lêste drip poppegeur
‘Is ‘ie leeg mama?’ Ik hâld in potsje Zwitsal bodylotion op ‘e kop en besykje der út alle macht noch in pear drippen út te krijen. Ús jongste fan 3,5 sjocht my oan fan: doochsto wol?
Ik wol gewoan net dat dy pot leech is. It is nammentlik de lêste. It lêste potsje Zwitsal yn ‘e hûs, it lêste potsje poppegeur. Foar in pjut fan 3,5 hellesto gjin nije Zwitsal mear, dy kin likegoed Nivea of soks ha. En dat hie ik ek – hiel stoer – tsjin myn man sein. Oan’t de pot hast leech wie.
En no wol ik ús lytse mantsje (mei ik him noch even sa neame?) noch ien kear ynsmarje. En dan hiel ticht tsjin my oan hâlde. Mei myn eagen ticht my wer even ynbieldzje dat hy noch yn myn earms past. ‘Mama, laat mij los! Ik wil lopen!’ It is ek sa, hy rint. Ek alwer in pear jier.
Wat flucht de tiid. En hoe wis ik der ek fan bin dat wy it by twa bern hâlde – ús âldste is 6,5 – sa no en dan hin… Sa no en dan mis ik dy tiid, fan dy drok meitsje oer in droege poppehûd, en ofst him wol goed fêsthâldst yn bad. It hiele stuntelige fan yn it begjin: datst hâlden en kearen hast mei luiers, rompers en badsjes. En dan hast dyn poppe einlik skjin en yn ‘e pyjama, mar sels it swit oeral te stean. En dan tegearre op ‘e bank hingje, even bykomme.
En rûke. Wêrom soenen memmen dat sa faak dwaan? Oan harren bern rûke? Sadat wy de geur nea wer ferjitte? Ik ferjit it net wer, dêr bin ik wis fan. Ek al is de Zwitsal no echt op.
Op de hichte bliuwe fan heit&mem? Meld dy oan: