“Wie wil je als eerste voeden: Lieuwe of Jancko?” vroeg de verpleegkundige van de couveuseafdeling toen ik voor het eerst mijn “jongens” zou gaan voeden. Ik probeerde antwoord te geven, maar het lukte niet. Nadenken lukte überhaupt niet.

Ik had volgens mij last van acute zwangerschapsdementie.  Toen ik dat begrip voor het eerst hoorde dacht ik: wat een onzin! Maar eerlijk is eerlijk, mijn denkvermogen en mijn geheugen zijn nog steeds niet op het oude niveau.

Nog zo’n begrip: peuterpuberteit. Welke geleerde heeft dat nou weer verzonnen, dacht ik eerst. Nu weet ik beter.

Onze jongens zitten in de “nee” fase, en de “ik boos” fase. Ze leren keuzes maken en dat is erg goed voor hun ontwikkeling. Gezellig! Maar omdat ik al lang blij ben dat Lieuwe en Jancko nu enigszins handen en voeten kunnen geven aan hun gedachten kan ik daar best van genieten. Vooral omdat ze beide een sterke mimiek hebben, en het “ik boos” toneeldrama van hoog niveau is.

Maar dan wordt eega op een zaterdagochtend ziek. Hij kan de hond niet uitlaten en ook niet op de jongens passen en ik heb nog een uur tijd voor ik weer een huwelijk mag sluiten. Met het volste vertrouwen in mezelf en in het luisterend vermogen van de jongens besluit ik de hond met beide jongens zonder kinderwagen uit te laten. Lieuwe en Jancko lopen keurig op de stoep en langs de rand van het fietspad. Zie je wel? Gaat hartstikke goed! Tot ik om wil keren. Jancko wil niet terug. Hij zet het op een krijsen en ik krijg hem niet mee. Demonstratief gaat hij zitten op het fietspad. Alsof hij een Greenpeace strijder is, vastberaden en geketend aan de Rainbow Warrior.

Er zit nog maar een ding op. Ik moet hem onder de arm nemen. Met de hond aangelijnd, Lieuwe aan een hand en Jancko onder de andere arm loop ik een halve kilometer terug. Met het zweet onder de oksels en in de bilnaad kom ik thuis.

Ik luister voortaan naar de geleerden. Peuterpuberteit: het bestaat echt!

Boekentip: De peuterpuberteit (e-book)