Moeder Paulien is druk. Ze praat veel. Heel veel. Ons eerste gesprek duurt veel langer dan gebruikelijk… Ze heeft al van alles onderzocht wat er met Jelle aan de hand kan zijn. Ze heeft er stapels boeken over gelezen en diverse hulpverleners geraadpleegd. Maar de echte oplossing is er nog niet, ook omdat de oorzaak niet duidelijk, is.

Op dit moment volgt Jelle een dieet, een heel streng dieet; hij heeft een aardappelallergie; hij mag geen glucose, geen dextrose en geen aardappelzetmeel. Pfff, ga daar maar aan staan. Alle maaltijden apart bereiden en Paulien volgt zelf ook nog een dieet. En Jelle voelt zich natuurlijk al snel te kort gedaan omdat zijn broer en zus wel alles mogen eten en een snoepje tussendoor krijgen; aanleiding genoeg om weer heel boos te worden… Eten koken is elke dag wel een klus, maar dat vindt Paulien niet erg; daar ben ik aan gewend. Mmm, net als aan die boze buien van Jelle, merk ik in het gesprek. Het exploderen van Jelle is al bijna een gewoon onderdeel van de dag geworden. Moeder legt uit dat Jelle niet met zijn emoties om kan gaan, hij is eigenlijk heel gevoelig.

Paulien is moe. Moe van het gevecht en moe van het niet snappen, moe van de machteloosheid die haar regelmatig overvalt. Het moederschap is niet wat ze zich ervan had voorgesteld. Ze voelt zich een praktische moeder, een regelmoeder. Ze is duidelijk geraakt; ‘Ik ben niet ‘dat plaatje’, dat plaatje van die lieve zorgzame moeder…, waar is dan dat Grote Genieten?’ Paulien is somber: ‘Ik vind moederen niet nuttig én ik vind het niet leuk…’.

Het lijkt wel of ook Jelle níks leuk vindt…

Als ik vraag wanneer Jelle wel happy is en geniet hoeft Paulien niet na te denken: ‘De dierentuin!’, roept ze meteen. ‘Als we naar de dierentuin gaan, dan is hij helemaal in zijn element… Maar dat kan je toch ook niet elke dag doen…? Bovendien vind ik er niet veel aan. Ik heb niet zoveel met dieren, ik verveel me er al snel… Maar Jelle weet er alles van, hij is gek op uitheemse dieren, olifanten, tijgers, de jungle… . Dat fascineert hem…., kleurplaten zijn niet aan te slepen!’. Paulien schudt haar hoofd, ze snapt er duidelijk niets van.

Ik vertaal het verhaal en weet dat moeder het dan wel zal begrijpen. Jelle is boos, heel boos. Hij voelt zich niet begrepen. Het is een gevoelig mannetje. Hij voelt zich thuis bij dieren, hij vindt ze geweldig. Wat wil hij zijn moeder met deze fascinatie duidelijk maken? Dieren zijn geen denkers. Dieren leven volgens hun instinct, zoals de natuur het hen aanreikt. Dieren redeneren niet, lezen geen boeken, hebben geen planning, geen verborgen agenda’s, je weet wat je aan ze hebt. Jelle geeft zijn moeder de boodschap; volg wat meer je gevoel (je moederinstinct) stop met lezen en denken, doe eens wat natuurlijker….

Moeder lacht een beetje als ik haar dit vertel. Ze kan het haast niet geloven. Is dit waarom Jelle zich gedraagt zoals hij zich gedraagt? Ze stamelt; ‘Wat apart, wat bijzonder, wat bizar…’ Haar ogen vullen zich met tranen; ze weet het; Jelle heeft gelijk. Ze snapt het helemaal… Deze boodschap van haar zoon maakt dat haar worsteling ineens duidelijk is. Haar allerbeste bedoelingen om een goede moeder te zijn door van alles te lezen en te bepraten passen niet bij Jelle, Jelle leeft liever volgens zijn gevoel.

Jelle weet allang dat zijn moeder eigenlijk heel erg op hem lijkt, dat ze net zo gevoelig is als hij. Alleen ze heeft het verstopt en is in haar hoofd gaan leven. Daarom is hij vaak zo boos. Moeder mag haar boosheid hierover ook weleens laten zien, dat is wat Jelle haar spiegelt; stop het niet weg in redeneren over hoe een moeder moet zijn, maar ga je gevoel volgen en dan is het helemaal prima. Zo lijkt hij haar te zeggen.

Moeder heeft moeite om met haar emoties om te gaan. Ze mag, net als een grote, lieve olifant, op een natuurlijke manier voor haar kinderen zorgen. Er zijn voor de kinderen, rustig in de gaten houden dat de kleintjes hun eigen weg kunnen vinden. Meer niet…Niet denken aan een ideaal plaatje maar gewoon goed zoals je bent. Niet allerlei tips en trucs uit een boekje toepassen. Moeder mag stoppen met leven vanuit har verstand, maar moeder mag op haar instinct afgaan, niet denken maar voelen. Leren omgaan met haar eigen emoties. Dat is een pittige opdracht maar voor Jelle doet moeder alles.

Paulien heeft een paar stappen terug gedaan. Meer rust in de agenda geeft haar ruimte om met zichzelf aan de slag te gaan. Ruimte om gevoel te laten stromen. En Jelle? Met hem gaat het best goed. Hij hoeft zijn dieet niet meer zo strak te volgen en de boze buien zijn minder vaak en minder heftig. Zoals moeder haar leven bijstelt volgt Jelle haar in hetzelfde tempo.

nb. als jouw kind óók een fascinatie heeft voor de dierentuin wil dat niet zeggen dat dit verhaal ook voor jou geldt; kindertolken is maatwerk, elk verhaal is anders, elke blinde vlek waar licht op geworpen wordt is anders!

Door: Marguérite van der Linden, 48 jaar waarvan nu 13 in lief en leed met Roel. Valreepmoeder van Sanneke (2005) en Egbert (2006). Marguérite coacht moeders met (te veel) ambities vanuit haar bedrijf ‘That’s Why!’.