Zelf was ik ook niet zindelijk meer na de bevallingen… en ik was óók niet van plan daar serieus werk van te gaan maken… Immers, géén tijd, hoe moest ik naast mijn werk ook nog regelen dat ik naar de fysiotherapeut moest, dan moesten de kinderen nog vaker naar de oppas, nee hoor geen sprake van, het zou vast vanzelf wel beter worden.

Maar het werd niet beter. Ik liep met de grootste afmeting incontinentie verband rond die er bij het Kruidvat te krijgen was. Ik heb ruim 4 jaar getobd voordat ik überhaupt naar de huisarts ging (durfde te gaan…). Vier jaar lang liep ik soms ineens helemaal leeg… ik voelde het niet eens aankomen, ja, duh, pas als het te laat was. Ik dacht dat het aan mij lag, veertig plus, twee pittige bevallingen met maar 14 maanden ertussen, dus ja, ik had hier zelf om gevraagd… Ik kwam ook nergens vrouwen tegen of verhalen van vrouwen die incontinent waren. Ik was de enige op de hele wereld, zo voelde dat.

Elk openbaar toilet in een straal rond 30 km rond ons huis kende ik. Ik winkelde alleen in winkels met een klantentoilet. Ik had altijd een tas met schone kleren bij me. En natte washandjes. Wat een gedoe.

En trucjes om mezelf een leuk lingeriesetje te beloven als ik mijn sluitspier weer onder controle had, leken niet te helpen, net zo min als stickervellen, bloot rond lopen, negeren, trainen, stimuleren of boos worden…

Ieder kopje koffie werd getimed, ik dronk ’s morgens niks meer voordat ik deur uit ging…wat ook weer ongezond was en andere kwalen opleverde.
Als ik bij het Kruidvat binnenkwam om luiers (o nee, voor volwassenen heet het ineens ‘incontinentieverband’) te kopen dan zag ik dat enorme schap met allerlei modellen en maten. Wat een keus; wie koopt dat dan allemaal? Dat ligt hier toch niet alleen voor mij??? Ik meende dat het voor oude dametjes en gehandicapten was.
Dat gaf ook geen vertrouwen in herstel…

Toen ik er eindelijk serieus werk van had gemaakt en bij de fysiotherapeut belandde waren mijn dochter én zoon zomaar ineens in no-time zindelijk. Spiegeltje spiegeltje… Hoe simpel kan het zijn. Gelukkig ben ik, nadat zelfs de ‘bekkenbodemfysiotherapeut’ (de plasjuf) me opgaf, geopereerd. Wat een feest. Sindsdien winkel ik weer gerust. Drink ik ‘s morgens weer twee bekers thee.

En soms, heel soms, als ik er iets over zeg, dan geven andere moeders ook toe dat ze last hebben van ‘urineverlies’. Nou ja, broekplassen dus…

Waarom maken we er niet meer werk van om ervan af te komen?

Bijzonder, hoe ik daar nu op terug kan kijken. Wat een geworstel… Toen was ik nog geen kindertolk. Nu weet ik dat als je kind niet zindelijk wordt en jij ligt daar wakker van, het ook met jou te maken heeft.
Natuurlijk heb je een voorbeeldfunctie dus is het belangrijk om je kind te laten zien dat jij goed voor jezelf zorgt. Dat je werkt aan jouw eigen ‘zindelijkheid’.
Maar ook; als je het niet zindelijk worden van je kind vertaalt komen we ook bij een diepere laag;
Wat laat jij niet stromen?
Wat durf jij niet te laten lopen?
Is jouw manier van jezelf ‘ontlasten’ wel gezond?

Ik weet nu dat ik toen meer had mogen loslaten, loslaten van alles wat een perfectionist kan loslaten…. Dat was de boodschap die mijn dochter mij gaf!
En als je dat onder ogen durft te zien heb je geen peuterplaskalender nodig…