Wiebe zit stilletjes, zijn linkerarm hangt slap naast hem. Hij heeft tranen in de ogen en op zijn wangen zitten ingedroogde waterpokblaasjes. In de afgelopen dagen kreeg hij steeds meer pijn in zijn arm. Er is gedacht dat hij iets gebroken had. De röntgenfoto’s lieten geen afwijkingen zien. Wiebe speelt zelfs niet met Lego. Dat is niets voor hem; hij speelt áltijd met Lego. Hij kijkt me angstig aan. Hij heeft koorts en op zijn armen zie ik nog meer ingedroogde blaasjes. ‘De koorts zal wel komen door de waterpokken’, zegt moeder.

Als ik de arm wil onderzoeken, gilt Wiebe: ‘Niet doen! Afblijven!’

Dat hoort niet bij een jongen van vijf jaar. Protesteren mag natuurlijk, maar dit is anders. Ik denk dat hij zo reageert omdat hij echt veel pijn heeft. Hij is bang voor nog meer pijn.

De bovenarm is dik en gezwollen, maar niet rood. De combinatie van koorts en heftige pijn doet me vermoeden dat hij een schouderontsteking heeft, veroorzaakt door een bacterie. Ik onderzoek Wiebe verder en blijf natuurlijk van de arm af. Wiebe wordt opgenomen en snel regelen we van alles: sterkere pijnstillers, een echo, bloedonderzoek, en de orthopeed komt. Ook zij denkt dat het een bacteriële schouderontsteking is. Op de operatiekamer legt ze het gewricht open. De pus stroomt eruit. Nu de druk eraf is, wordt de pijn minder erg. Wiebe krijgt antibiotica via een infuus. Hij vindt dat rot, maar begrijpt dat het is om hem beter te maken.

Een ontsteking van een schouder door bacteriën na waterpokken komt doordat de pokken de huid beschadigen. Als je pech hebt, en dat gebeurt gelukkig zelden, kan een ziekmakende bacterie dan naar binnen kruipen. Daarna kan de bacterie zich ergens nestelen. Dat kan in een gewricht zijn, maar ook in de longen. Kinderen die dat doormaken zijn altijd erg ziek.

Wiebe herstelt vlot, de koorts en pijn verdwijnen. Hij heeft minder pijnstillers nodig.

Als ik bij hem op de kamer kom, zit hij in bed te spelen.

‘Hoe vind jij dat het gaat?’, vraag ik aan Wiebe. Hij antwoordt niet, hij zit midden in de Legostukken en bouwt een raket. Moeder zegt dat hij weer de oude is. ‘Wat mij betreft kun je de rest van de kuur thuis krijgen, dan ga je met het infuus naar huis’, zeg ik.

Naar huis? Wiebe roept blij: ‘Hoera!’ Beide armen gaan omhoog.

Mooi, denk ik, die schouder is beter.

Tjalling de Vries (1959) is sinds 1991 algemeen kinderarts in het Medisch Centrum Leeuwarden.
Hij is getrouwd en vader van drie kinderen: Fedde (1991), Marga (1995) en Anne (1998).

Ut: heit & mem nr. 1 2020