heit&mem

Mem en ferslaafd

Marrit de Schiffart 5 oktober 2016

‘Een gemiste oproep… Ik app even terug dat ik midden in een interview zit, dat komt interessant over, hihi!’ It typearret Miranda Tinga út It Hearrenfean: iepen, humoristysk, earlik en rjocht foar de raap. Mar ek ferslavingsgefoelich. En dêr gong it mis. Tsien jier lang wie se ferslaafd, earst oan heroïne, letter oan alkohol. Yn heit&mem fertelt se watfoar ynfloed at dat hie op harsels en de bern.  

Soan Marley (10) sit te gamen, dochter Dewi (15) is op ’e flitter mei freondinnen, en mem Miranda (43) set in bakje tee. In hiele gewoane moandeitejûn foar de famylje Tinga, mar oardel jier lyn hie dat noch hiel bysûnder west. ‘Dan dronk ik geen thee, maar bier of wijn, ook de sfeer was toen anders.’ Sûnt desimber 2014 is Miranda ‘clean’. Op eigen houtsje kickte se ôf nei in ferslaving fan 10 jier.

‘Toen ik 22 was, probeerde ik voor het eerst drugs. Ik had een relatie met een jongen die heroïne gebruikte en wilde me in hem kunnen inleven. Met de volgende man, de vader van mijn kinderen, ging het mis. De heroïne had ons zo in de macht dat we ons lieten opnemen in De Lage Kamp, een kliniek in Eelde voor ouders met een verslaving, Dewi was toen 4. We volgden het maximale behandelprogramma van een jaar en kickten af. Bijzonder was dat we de kliniek met drie personen in gingen en er met vier weer uit kwamen: Marley werd daar geboren. Tot drie maanden had ik geen idee gehad dat ik zwanger was. Het gaf me een extra drive om te stoppen: het is een rotleven.’

Het is een rotleven.

Húshâlde ûnder ynfloed
Dat Miranda ferslavingsgefoelich is, die in skoftke letter wer bliken. Se wie skieden en soarge allinne foar de bern. Dat gong in hiel skoft goed. Oant se sûnder wurk kaam te sitten. ‘Ik nam elke avond een biertje of een wijntje, gewoon voor de gezelligheid. Maar toen ik werkeloos thuis zat, dronk ik steeds meer. Tot ik op een gegeven moment met drank ontbeet.’ Miranda har lichem wurke amper sûnder alkohol. ‘Het was niet zo dat ik stomdronken rondliep, mijn lichaam functioneerde juist pas als ik drank op had. Voor mijn gevoel hield ik het huishouden goed draaiende: de kinderen gingen naar school, er kwamen vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, ik kookte, ik hield het huis schoon, maar ik deed alles onder invloed.’ Dat seach Dewi ek. En dus geat se drankflessen leech yn ’e goatstien. ‘Ik had geen idee hoever ik eigenlijk heen was, maar Dewi zag dat wel. Ze nam de zorg van Marley steeds meer over en begon mij te controleren. Dat zorgde voor een nare sfeer, omdat ik vond dat ze zich nergens mee moest bemoeien. Vanaf die tijd dronk ik thuis in het geheim.’

Voor mijn gevoel hield ik het huishouden goed draaiende.

Dêrfoar hie Miranda altyd iepen west oer har ferslaving. Har omjouwing wist derfan. ‘Als ik naar vreemden ging, verdoezelde ik de drankgeur met kauwgom of een broodje pindakaas, maar de mensen om me heen wisten het allemaal. Zelfs leerkrachten en ouders op school waren op de hoogte. Ik hoefde dus nooit iets te verhullen.’ Miranda har bern stienen ûnder tafersjoch fan Jeugdzorg en sels rûn se by Verslavingszorg Noord Nederland (VNN). Se liet harsels in stik as wat kearen opnimme yn in klinyk. Dan útfanhûzen de bern by pake en beppe. Hieltyd wer kickte Miranda ôf, mar as se wer thús wie, ferfoel se yn har âlde ritme.

Nij ritme
De amer rûn oer doe’t Miranda de gryp krige. ‘Ik was ziek en Jeugdzorg besloot dat de kinderen beter even twee weken naar mijn ouders konden. Dan had ik rust en zij ook. Ik bedacht dat Beerenburg goed was tegen de verkoudheid. Vervolgens dronk ik anderhalve week lang elke dag een fles Beerenburg. Ik had al heel wat dieptepunten meegemaakt, maar toen mijn moeder me die week laveloos op de vloer in de wc aantrof en de dokter moest bellen, was er een grens bereikt. Ik stond ook nog eens op het punt om de kinderen kwijt te raken, wat ik zelf bagatelliseerde, maar mijn ouders en de huisarts wilden me weer naar de kliniek hebben. Dat weigerde ik: ik wist dat het alleen zou lukken als ik het zelf deed, na therapie viel ik immers altijd weer terug. Sindsdien heb ik geen druppel meer gedronken.’ Miranda foel yn in gat en moast thús wer in nij ritme sjen te finen. Dus begûn se skjin te meitsjen. Fan ûnderen oant boppen, it hiele hûs waard oanpakt. ‘Toen bleek dat ons huis eigenlijk helemaal niet zo schoon was als ik dacht… Na de grote schoonmaak begon ik te klussen, het was pure bezigheidstherapie, de hele woning is inmiddels geschilderd!’

Undertusken hat Miranda al mear as in jier gjin alkohol mear hân. Se hat wurk yn in winkel en is der wis fan dat se net mear weromfalle sil. Oant en mei maaie steane de bern noch ûnder tafersjoch en komt der sa no en dan noch immen lâns fan VNN. As dat foarby is, kin se it ôfslute. ‘Daar ben ik aan toe. En de kinderen ook, we zijn het alle drie beu om steeds weer ons verhaal te doen en ons te moeten verantwoorden. Het komt goed, daar ben ik van overtuigd. Ik kan ertegen wanneer mensen om me heen drank drinken, dat doet me niks. Laatst heb ik zelfs drank in huis gehaald voor mijn verjaardag. Wat over was heb ik voor de zekerheid wel aan de gasten meegegeven.’

Ik was niet betrokken bij hun gevoelsleven. 

Gewoane mem
Sûnder har âlden hie Miranda it nei eigen sizzen net rêden. Sy stienen foar har klear en fongen de bern op as dat nedich wie. ‘Zonder hen was ik de kinderen allang kwijt geweest.’ En dat wylst it no sa goed giet. ‘Ik ben nu meer betrokken bij de kinderen. Voorheen zorgde ik lichamelijk voor ze, maar geestelijk niet. Ik ben nu ook onderdeel van hun gevoelsleven, we praten meer.’ Dêr stimt Dewi mei yn as se oan de ein fan ’e jûn thúskomt: ‘Je bent nu bereikbaar en praat niet meer raar. Zelf ben ik ook veel vrolijker: in de tweede klas voelde ik me vaak somber. Ik ben heel blij dat je nu een gewone moeder bent.’  

Ut: heit&mem Nr.1 2016

Op de hichte bliuwe fan heit&mem? Meld dy oan:

  • Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Ek ynteressant!