Mijn lieve meisje is bijna elf. Ze gaat steeds meer haar eigen gang. Ik laat haar los zo goed als ik kan. Als ze slaapt liggen de favoriete knuffels nog altijd stijf in haar armen geklemd. Maar overdag is ze puber. Een hele lieve…

Advies aannemen
Ik heb lol met mijn dochter. We doen leuke dingen samen. Ze kruipt op mijn schoot, geeft me vaak onverwacht een zoen, we spelen sinds kort samen piano en we voeren ook wel eens een goed gesprek. Ze kan me ook heel open en eerlijk corrigeren, dan sta ik weleens met mijn mond vol tanden over de hoeveelheid wijsheid en scherpte; ze kijkt dwars door me heen.

Lastig vind ik het, héél lastig, dat ze nooit mijn advies aanneemt of een leuk idee. Zoals gisteren. Ze komt thuis; ze heeft op school een agenda gekregen; in groep 8 gaan ze vast oefenen met huiswerk plannen. Maar ja, de hele klas dezelfde agenda, dus er moet een persoonlijk tintje aan de agenda komen. Ik mijmer even over mijn eigen agenda’s van vroeger; uren zat ik plaatjes te zoeken en dubbele letters in te kleuren. Iedere week die voorbij was werd een schilderij.

Eigen ding doen
Ik word heel enthousiast van die groep 8 agenda en begin allerlei dingen op te noemen die ze kan doen.

Stickers? (we hebben een la vol) ‘Nee’
Iets maken op de computer en uitprinten? ‘Neehee’
Kaften met cadeaupapier? ‘Neuuh’
Je naam er mooi opschrijven en dan inkleuren? …. een blik vol ongeloof
Tekst erop ‘I hate homework’?! ‘Kwee niet..’

Haar gezicht… hoe ik zulke stomme dingen kan bedenken…
Ze vertrekt naar boven. Haar eigen ding doen.
Au.

Zo gaat het dus heel vaak, ik help, verzin, dring niets op en toch pikt ze er niks uit. Het maakt volgens mij ook niet uit wat ik zeg. Mijn lijstje ‘leuk’ is per definitie haar lijstje ‘stom’.

Vervolgens is ze de hele middag druk met de agenda in de weer. En hij wordt heel leuk. Zoals het bij haar past. Ik vind het natuurlijk te slordig, maar ja, dat zeg ik natuurlijk niet.

Laatst ben ik erachter gekomen waar het mis gaat. Hè hè, na elf jaar gedoe…

Enthousiasme
Een lieve collega zat tijdens een gezellige brainstorm lunch te vertellen over haar nieuwe hond. Een vrolijke pup. Een schattige pup. En hoeveel tijd dat kost en hoe leuk en gezellig het is. Maar ook; hoe lastig het is dat hij zo veel wil en de hele tijd om haar heen springt. Dat die kleine hond steeds aandacht wil en bevestiging. Als er een deur open gaat, is hij al wakker en klaar om te spelen. Tsja, dus eigenlijk hoe irritant zijn enthousiasme is.

Ik ben er even stil van. Ik lijk een beetje op die pup. Laat ik nou 50 jaar lang gedacht hebben dat mijn enthousiasme één van mijn mooie eigenschappen is. Maar dat is dus niet zo, of in ieder geval niet altijd zo. En ook zeker niet bij iedereen. Pittig lesje moederschap.

Ik ben gewoon een irritante pup.
De pup en de puber.
Leuk stel.
Volgende fase beter.

Marguérite van der Linden