De jongens zijn vanochtend vroeg wakker en zitten vol energie. Hoewel de zaterdagochtend meestal de “rustig-aan-doen-ochtend is bij ons, besluit ik de jongens snel te wassen en aan te kleden zodat we er op uit kunnen.
We gaan eerst naar die ene winkel waar zoveel goedkoop (speel)goed is. Waar je altijd met meer spullen vandaan komt dan je had gepland. Ik heb beide jongens in de winkelwagen. Omdat we vroeg zijn besluit ik te genieten in plaats van te jagen. Hoe voller de kar komt, hoe meer bravoure er bij de jongens naar boven komt. Ze zitten beide vol temperament, en als er een begint, gaat de andere helft er snel in mee.
Een oudere dame krijgt bijna een slipper naar haar hoofd, maar pakt het goed op. Ze helpt me door te zeggen dat de slipper nu van haar is.Ik zie de schrik op Lieuwe’s gezicht.

In het volgende gangpad staan een man en vrouw met een meisje. Ze kijken niet blij en ik hoor de man tegen de vrouw zeggen dat hij zich ergert aan het lawaai van andere kinderen in de winkel. Hij zegt het net luid genoeg zodat ik het kan horen. Ik heb de neiging om me te schamen, want Lieuwe en Jancko laten zich behoorlijk gelden en zijn moeilijk bij te sturen in hun enthousiasme.

Wanneer ik bij de kassa kom staat er een mandje met spullen bij de kassa. Ik zie er niemand bij staan, maar ik kan er ook niet voorbij. Ik kijk om me heen en de mevrouw van het geergerde stel komt er na een halve minuut aan. Ze verontschuldigt zich niet. En haar zuur kijkende man gooit weer een halve minuut later nog spullen op de band. Het meisje kijkt boos naar Lieuwe en zegt niks. Ik kijk naar Jancko en Lieuwe die druk bezig zijn de inhoud van de wagen op de band te leggen. Ik geniet van hun hulpvaardigheid en enthousiasme en prijs me gelukkig.
Dan maar wat meer lawaai.

Nynke Dijk