Ik reageer uiteraard blij naar de kinderen toe, maar er is ook een kant die denkt: waar berg ik dat nou allemaal weer? Ik heb inmiddels een grote doos aangeschaft waar ik de grootste Picasso’s en Rembrandts in bewaar. Maar geloof me, zo’n doos is snel vol met een tweeling.

En dus onderwerp ik de inhoud van de tas aan een streng selectieproces. De kinderen kijken mee. Eerst tover ik twee groene vellen met geometrische vormen in primaire kleuren uit de tas. We maken er meteen een educatief momentje van en we nemen de kleuren en de vormen samen door. De vormen van Jancko zijn recht op het papier geplakt, die van Lieuwe staan behoorlijk scheef. Nog geen Rembrandtniveau.

Dan vis ik twee grote vellen met een regenboog van stroken in primaire kleuren uit de tas. Ik ben natuurlijk weer uitermate enthousiast. Maar nog geen Van Gogh er tussen. Vervolgens komen er twee wiskundige werkjes uit. Dat van Jancko heeft een paar rode figuren op het papier staan, het vel van Lieuwe zit bijna vol maar alles staat lekker scheef en door elkaar. De verschillen zijn misschien interessant voor later, maar wederom geen Picasso.

Dan komt er een kleurplaat uit de tas. Een meisje giet haar emmertje water leeg over de bloemetjes. Er is met een kleurpotlood in een fletse kleur overheen gekrast. Dat is niks voor de doos denk ik..en terwijl ik dit denk hoor ik Jancko ineens enthousiast zeggen: “Oewe maakt!” (vertaling: dat heeft Lieuwe gemaakt!)  Hè? Hoe weet hij dat nou? Heb ik iets kunstzinnigs gemist in het gewirwar aan krassen? Is de stijl van Lieuwe nu al zo herkenbaar? Hmm..ik vrees dat deze in de doos moet en besluit er nog maar een doos bij te kopen..en een groter huis…

Gastredacteur: Nynke Dijk
Sinds 2012 moeder van de tweeling Jancko en Lieuwe