Soms besef je dat jouw kinderen niet alleen van jou leren, maar je andersom ook veel van hen kan leren!

Vorige maand bereikte onze oudste een nieuwe mijlpaal: Ze leerde fietsen zonder zijwieltjes. Zo, van het één op het andere moment, althans, zo leek het!

Exact een jaar geleden kwam er een tamelijk oud fietsje in beeld. De zijwieltjes werden vastgezet, de ketting gesmeerd en daar was dochterlief haar eerste kennismaking met een fiets. Wat een plezier toen ze het principe al snel doorhad!

Begin dit jaar waren er binnen een week drie valpartijen doordat ze veel te veel vaart zette en ze keer op keer over de zij ging. We besloten de zijwieltjes er af te halen en vertelden dat ze nu moest leren fietsen zonder zijwieltjes. Een duidelijke antwoord volgde: “Nee!”

De fiets werd zonder al te veel discussie in de schuur geparkeerd en de ommetjes werden vervolgd op de loopfiets. Weken gingen voorbij waarop we regelmatig voorzichtig aankaarten of we de fiets misschien ook eens zouden pakken. Het antwoord bleef nee.

Met de gedachte dat ze voor haar achttiende vast wel zou fietsen lieten we het rustig voor wat het was.

Tot deze koningsdag, zo uit het niets: “ik wil mijn fiets graag heit.” Ze stapte op en fietste vrijwel direct weg! Gevolg, een onbetaalbare glimlach, een trotse heit en een ontroerde mem!

Terwijl ze driftig heen en weer fietste, wat worstelde met de trappers en de gaten in haar regenlaarsjes ‘remde’ bedacht ik me hoe dit proces nu eigenlijk was verlopen. Hadden wij haar leren fietsen?  Eigenlijk niet. We hadden haar natuurlijk het voorbeeld gegeven maar verder was onze bijdrage minimaal. Wél hadden we haar de tijd en het vertrouwen gegeven om het te doen zoals dat voor haar goed voelde.

Een kind leert niet fietsen op het moment dat ouders dat willen maar op het moment wanneer het er klaar voor is. En zo gaat het niet alleen bij het leren fietsen…

Ietsje Sieperda, kinder-, jeugd- en opvoedcoach
Foarút coaching