In mijn praktijk heb ik iedere keer weer prachtige, diepgaande gesprekken. Deze column gaat over een gesprek met ouders van wie hun kindje is overleden.
Een groter verlies is er voor ouders niet te bedenken.

Wat voel ik me dan bevoorrecht dat ik voor deze ouders een fotoreading mocht doen van hun overleden kindje. En wat ben ik blij dat ik ze zo’n prachtige boodschap mee kon geven zoals je hieronder kunt lezen.

Ik heb contact gemaakt met het kindje en de energie spatte er gelijk vanaf. Dit klinkt misschien gek, maar het is echt waar. Een ziel kan namelijk niet komen te overlijden, die blijft altijd leven. Alleen het lichaam laten we achter, dat sterft.

Het kindje stond naast me te springen en dansen en wat voelde ik de energie. Enorm bruisend. Zo graag wilde hij ook aan zijn ouders vertellen dat hij er nog steeds is! Dat het leven niet ophoudt na de (fysieke) dood.

Hij wilde vertellen dat het goed is zo. Dat hij nog bij hen is, op een andere manier natuurlijk, maar nog steeds heel dichtbij. Dat bleek ook toen ik dingen opnoemde die zijn ouders nog dagelijks voor hem deden en hij vertelde hoe fijn hij dat vond! De ouders waren blij verrast dat ik dit vertelde, want zo hadden ze “bewijs” dat hij hen kon horen/voelen. Dit was zo fijn voor ze. Zo’n geruststelling.

Ze kregen ook de bevestiging dat hij op andere manieren liet blijken dat hij bij hen was. Een licht dat bleef knipperen ook al deden ze er een nieuwe lamp in, een zuchtje wind achter hen. Allemaal signalen die ze wel hadden opgemerkt, maar niet goed wisten te plaatsen. Tot nu toe.

Het gaf hen enorm veel rust en ruimte om verder te gaan. Nieuwe inzichten, een nieuwe kijk op leven en dood. Het verdriet blijft, maar op een andere manier, in een andere vorm. Hij gaf hen een prachtige boodschap mee: voel de liefde, ik ben bij jullie. Geef je over aan het leven, leef! Voel de liefde. Wees niet verdrietig, maar geniet. Houd het licht en luchtig.
Liefde overstijgt alle grenzen.

Joke Nauta
www.delibbensbeam.nl

Boekentip: Foar altyd yn ús hert