Vreemd, hoe je kijk op dingen verandert als je moeder bent. Zo vond ik Nijntje altijd maar een stom konijn. Toen ik in Utrecht per ongeluk een in expositie over Nijntje terechtkwam, vluchtte ik snel de zaal uit. Maar ik ben van gedachten veranderd. Nijntje is enig. En ze is mijn voorbeeld.

Nijntje hoort inmiddels bij ons dagelijks ritueel: na het ontbijt en avondeten zetten we de originele serie aan. Mijn dochter Hadewych kijkt gebiologeerd naar het scherm, en ik kijk afwisselend naar Nijn en naar haar. Naar haar lichaampje dat als een boedha op de bank zit. Daar gaat haar ene handje al de lucht in, woelen de vingertjes door haar haren.

Zo eenvoudig als de tekeningen van Dick Bruna zijn, zo heerlijk eenvoudig is ook de wereld van Nijntje. Het begint al met haar geboorte, die niet gecompliceerd is. In een groter wordende cirkel verschijnen twee stipjes en een kruisje. Zo soepel verliep mijn bevalling niet, maar Hadewych werd wel thuis geboren, in het bevalbad. Precies zoals ik graag wilde.

Nijntje groeit op in een perfecte omgeving. Haar huis staat in de duinen en tante Trijn en de school zijn vlakbij. En als Nijntje door haar vriendin wordt uitgenodigd voor een logeerpartijtje stapt ze alleen in de bus. Die onschuld, kunnen we daar met z’n allen alsjeblieft naar streven?

En dan die moederliefde die zich als vanzelf ontvouwt als Snuffie puppies krijgt.’Wat is het toch fijn’, denkt Snuffie als ze haar kleintjes ziet rondhuppelen, ‘om moeder te zijn van zulke lieve puppies’. Iedere keer schieten de tranen in mijn ogen als ik dat hoor. Toen Hadewych er nog niet was, twijfelde ik of ik wel in staat was tot zoveel opoffering en onvoorwaardelijke liefde. Maar het was veel simpeler: het ging vanzelf.

Die drie puppies worden trouwens tijdens één geweldig klassiek muziekje al groot. Ja, dan is het makkelijk te doen, een tweede en een derde. Maar in de echte wereld vergt het iets meer inzet om een baby groot te brengen. Of maak ik het nu te ingewikkeld?

Mijn vriend zou nog wel een kindje willen. Maar ik heb vragen. Ben ik dan nog Ellen, of alleen maar ‘mim’? Bestaat er dan nog iets anders dan luiers, vlekken, kruimels en speelgoed? Ik weet het niet hoor. En dus neem ik Nijntje voorlopig weer als spiegel: zij is immers ook enig konijn.

Gastredacteur: Ellen Schat (1975) is redacteur /auteur, mim van Hadewych (2014) en woont in Het Bildt.