BLUNDER 1: Je kind laten huilen

Er kwam een moment dat ik het zat was, écht zát. Het gehuil, de slapelozen nachten en het machteloze gevoel dat ik niet wist waaróm ze huilde. Als ik dit opschrijf krimp ik ineen. Ik heb veel spijt, heel veel spijt dat ik mijn meisje heb laten huilen. Daar lag ze alleen in het donker, geen tijdsbesef en geen idee of en wanneer ze gehoord zou worden. Mijn man en ik samen beneden op de bank, de minuten aftellend; ‘We wachten 20 minuten als ze dan nog niet stil is, ga ik naar boven…’

Zo ging het veel avonden, uiteindelijk dan toch naar boven. Meisje totaal overstuur en helemaal niet meer in staat om te slapen. En ik moe, gefrustreerd en dus niet in staat haar te helpen, te snappen. Ik weet niet waar ik de tip vandaan had om het zo te doen; het ging dwars tegen mijn gevoel in. Buiten dat weet ik nu ook dat je er niets mee opschiet en zelfs schade aanricht. Immers een baby heeft geen ander communicatiemiddel dan huilen en ik luisterde er niet naar. Ik heb haar behoefte genegeerd. Auw…  

BLUNDER 2: Vergeten om voor jezelf te zorgen

Natuurlijk had ik eindeloos geduld en was ik vastbesloten dat mijn kinderen niets te kort zouden komen. Ik deed er alles voor. Ik heb geloof ik 5 jaar lang geen nacht door kunnen slapen en bleef daarnaast ook nog 3 dagen per week ongelukkig zijn in een baan die niet bij me paste. Want ik ben een leukere moeder als ik werk. Dat ik steeds prikkelbaarder werd en sneller uit mijn slof schoot negeerde ik. Dat ik op de automatische piloot liep en er niet met oprechte aandacht bij was had ik niet eens in de gaten. Ik kon een heel boek voorlezen en na afloop niet weten waar het over ging. Moe was moe, heeeeeel moe, maar ik ging door. Koekjes bakken, kleuren, verven, kleien en naar de hertjes. Ik meende dat ik het perfect deed. Gelukkig zat ik op een dag werkloos thuis. Toen werd ik wakker. Ik ben weer voor mezelf gaan zorgen. Slapen, sporten, een eigen bedrijf (eindelijk een baas en een baan die bij me past), en kindertolk geworden. Hèhè, dat hielp. Nooit zal ik het meer vergeten; eerst voor mezelf zorgen want dan kan ik ook zijn voor een ander!

BLUNDER 3: Denken dat een kind maakbaar is

Toen ik nog geen kinderen had, vond ik altijd dat moeders maar wat zeurden. Hoezo geen groente lussen? Hoezo niet in het eigen bedje willen slapen? Hoezo afspraken niet nakomen? Hoezo niet de kleren aan doen die klaar liggen? Ik vond het soft gedoe. Duidelijk zijn en consequent, dan was opvoeden een makkie. Normen en waarden idemdito; als je het goed voordoet dan praten ze niet met volle mond en zeggen ze keurig ‘U’ tegen vreemde mensen. Ai…. dat viel tegen. Zo lustte mijn dochter lange tijd alleen appelmoes en sperzibonen. En was ze dol op roze. Ik vond roze een afschuwelijke kleur, dus gaf haar blauwe kleertjes en een lime groen kamertje. No way dat roze, dat was lelijk. Maar het meisje hield vol. Roze, roze, roze. Mijn zoon heeft lange tijd niemand een hand willen (durven) geven en smakken doet hij nog steeds. Gelukkig zijn onze kinderen ons eigen vlees en bloed, maar zijn ze ook nog zichzelf. En hebben ze vaak een goede reden om iets anders te vinden dan ik, net zoals ik dat had bij mijn ouders. En ze willen niet alle kunstjes doen die ik leuk of nodig vindt; het zijn geen aapjes in een circus. Nee, ze zijn veel leuker… Zelfstandige wezens met een eigen leven, eigen keuzes. Het laatste waar ze zich druk over moeten maken zijn mijn verwachtingen en wensen.

En…. hoe zit het met jouw blunders?

Door: Marguérite van der Linden, 48 jaar waarvan nu 13 in lief en leed met Roel. Valreepmoeder van Sanneke (2005) en Egbert (2006). Marguérite coacht moeders met (te veel) ambities vanuit haar bedrijf ‘That’s Why!’.