Allereerst begint onze dag al vroeg, heel vroeg. Daar komt bij dat we twee pittige dametjes hebben van 2 en 4 jaar met elk een eigen willetje. Gelukkig gaat de oudste sinds kort naar school waardoor ik niet meer zo vaak hoef te bemiddelen tussen de zusjes die elkaar af en toe letterlijk in de haren vliegen.

Nadeel van deze nieuwe fase is dat ik vier keer per dag naar school heen en weer moet lopen. Met kleuter én peuter. Want ik ben zo’n moeder die de jongste echt niet alleen thuis durft te laten tijdens haar middagdutje. Daardoor is ze meestal niet goed uitgeslapen en ook de oudste is door alle nieuwe indrukken op school aan het eind van de dag niet op haar gezelligst.

Op dat soort momenten mis ik mijn werk. Ik mis mijn collega’s, met wie ik over iets anders kan praten dan over poepen op het potje, de pop die ziek is of de laarsjes die verkeerd om zitten. Ik mis het om mijn koffie warm op te drinken en ik baal ervan dat ik ’s avonds, als ik eindelijk tijd voor mezelf heb, afgepeigerd ben.

Met terugwerkende kracht heb ik respect voor mijn eigen moeder en al die andere ouders die altijd fulltime voor de kinderen hebben gezorgd. Misschien ligt het aan mij, maar ik had nooit verwacht dat opvoeden zo zwaar zou zijn.

En toch overheersen de mooie momenten. Ook al is het maar 1 momentje per dag. Zo had ik deze week de inloopochtend voor heiten en memmen op de school van onze dochter Lena voor geen goud willen missen. Ze zwaaide vrolijk toen ze mij haar klas zag binnenlopen. Ze vertelde enthousiast over de poppenhoek, legde uit hoe ze het bordje moest omdraaien als ze naar de wc moest en ze wees me de tekening aan die ze had gemaakt. Dit was háár wereld en ik mocht daar even deel van uitmaken. Ze straalde. Die glinsterende ogen zal ik nooit vergeten. Daar kan geen baan tegenop.

Klasina van der Werf