Als ik denk aan de tropen, dan komen de volgende beelden in mij op: ‘Ticket to the tropics’ van Gerard Joling, regenwoud, warmte, zweet en hoge luchtvochtigheid.

Waarom de tropen? Heel simpel, vanwege het gezegde. “Je zit nu in de tropenjaren”, zei een collega onlangs nadat ik een beschrijving gaf van onze dagen en nachten. Deze uitspraak vind ik best gek, omdat ik tropenjaren interpreteer als positief, relaxed en aangenaam, maar het tegenovergestelde is dus waar. Het doelt op de zware en slopende eerste jaren met kinderen, aldus de Van Dale.

Voor jonge ouders lijken er zoveel gebaande paden in dat tropische oerwoud, immers al zoveel ouders zijn je voorgegaan en dat lijkt goed te gaan. In de praktijk moet je echter je eigen weg vinden in dat dichtbeboste woud. Ieder kind is uniek en elk gezin doet het weer anders.

Een hele tocht vol met prachtige momenten, maar ook met hobbels op de weg en gevaar dat op de loer ligt.

Wij zijn blij en gezegend met twee jongens. Ze zijn lief, vrolijk, grappig, druk en slapen slecht. Zij zorgen voor die prachtige momenten tijdens onze trip, tevens zijn zij de veroorzakers van alle hobbels op de weg. Wat is dan het gevaar dat op de loer ligt? Dat ben je zelf!

Wat ik tijdens die ontdekkingstocht door dat woud niet had zien aankomen, was dat ik mijn partner kwijt zou raken. En toch is dát nou juist gebeurd. Van een geweldig stel naar lieve ouders, maar wat is er over van dat stel? De waan van de dag en alle momenten met de kinderen nemen je wereld eigenlijk volledig over. Je bent zo druk om op dat pad alle takken uit je gezicht te halen en je weg te vinden, dat je het belangrijkste kwijtraakt: elkaar.

Dat is pijnlijk, confronterend en ook heftig. We hebben het leuk samen, houden van elkaar en genieten intens van het leven, maar we doen dat als ouders en niet meer altijd als geliefden. De intimiteit is anders, maar ook bijvoorbeeld − heel praktisch − de gesprekken; zat je voorheen samen op de bank de zin en onzin van het leven te bespreken, zo vind je jezelf nu in de lange verhalen over de avonturen van je kinderen. Ook leuk, maar wel een andere dimensie. Vader zijn is een rol, maar ik ben meer dan dat en die ruimte wil ik ook graag. Mijn vrouw is ook niet alleen de moeder van mijn kinderen, zij is ook mijn levenspartner. In gedrag en omgang zit daar een fundamenteel verschil tussen.

Het begin voor de opvoeding ligt ook bij het feit dat mijn vrouw en ik een relatie hebben. Een degelijk fundament gebaseerd op liefde en vertrouwen ligt aan de basis van wat ik mijn kinderen wil meegeven.

Kinderen brengen veel vreugde, prachtige momenten en unieke situaties, maar ook is het keihard werken om elkaar niet uit het oog te verliezen, een aspect dat ik niet had voorzien en heb onderschat. Maak het dus bespreekbaar! Hoe lastig dit ook is.

Na deze ontdekking zijn wij voornemens om vaker samen iets te ondernemen, ouderwets met z’n tweeën en dus zonder kinderen. De aftrap van dit idee bracht ons bij een bezoek aan de sauna. Joling kwam ik er niet tegen, maar de warmte, het zweten en de luchtvochtigheid kwamen toch in de buurt van mijn idee van tropenjaren.

Abel Reitsma partner van Jacqueline en papa van Lucius en Philemon.