Utfanhûs

‘Mem…? Mogen we wat vragen en het mag vast niet.’ Madee (8 jaar) en haar vriendinnetje staan naast mij. ‘Freegje mar, ik wit de fraach noch net?’ zeg ik vanachter mijn laptop, terwijl ik foto’s voor een volgend blog aan het bewerken ben. Eigenlijk weet ik het al, maar ik laat ze nog even. Madee gaat verder: ‘Het mag toch niet, dus laat maar…’ En ze smoezelt nog wat met haar vriendinnetje. Het hoge woord komt eruit: ‘Mogen we bij elkaar eten en logeren?’ De vraag die ongeveer drie keer per week voorbijkomt.

‘Nee, hjoed net, wy moatte jûn sporte en moarn moatte jim wer nei skoalle’, leg ik de twee vriendinnen uit (ik praat Fries met de meisjes, alleen praten ze dit niet terug). Ze lopen boos weg. ‘Het mag ook nooit van jou!’ roept Madee me teleurgesteld na. Weer smoezelen de meiden en ze vertrekken naar het schoolplein om daar te spelen. Ondertussen bekijk ik mijn agenda. Ze heeft ook wel een beetje gelijk. Het kan nooit. Er is altijd wel wat; sport, vergaderingen en natuurlijk de volgende dag weer school. En daarbij hebben we afgesproken dat we in het weekend bij elkaar mogen eten en logeren.

Ik denk even terug aan de tijd dat ik 10 jaar was. Ik ging wel eens ‘útfanhûs’, maar dan bij pake en beppe, samen met mijn zusjes. Eigenlijk nooit alleen. Ik had vroeger heimwee. Zo erg zelfs dat ik ’s avonds wel eens thuisgebracht ben door de vader van mijn beste vriendin. Een weekend mee kamperen op Vlieland heb ik zelfs afgeslagen. Een dag voor vertrek was ik al zo misselijk van de spanning en het gemis van thuis. Het is dus fijn dat de meiden het zo leuk vinden om te logeren en te eten bij vriendinnetjes. Ik moet niet mijn eigen angsten projecteren op mijn kinderen… heb ik wel eens gehoord. Ik app met de moeder van het vriendinnetje of ze mag blijven eten en voor het weekend plannen we een logeerdate.

Terwijl ik aan het koken ben trilt mijn telefoon in mijn broekzak, de moeder van de vriendin van mijn oudste dochter Bente (11 jaar) appt of ze mag blijven eten, want ze spelen nog zo lief… ‘hartstikke leuk’, app ik, ‘natuurlijk mag dat’.

Zodra Madee en haar vriendin van het schoolplein terugkomen, zeg ik dat ze meteen hun handen kunnen wassen, want we gaan eten. ‘Mogen we bij elkaar eten dan?’ De meiden zijn blij. ‘Mogen we dan ook bij elkaar logeren?’ Je kunt het natuurlijk altijd proberen…

Wimke is mem fan twa famkes, skriuwster fan it boek ‘Smûk’ en blogster op wimke.nl. Mei de bern, freon Wopke en harren tekkeltsje Saar wennet se yn it moaie Drylts. Wimke wurket parttime op in skoalle yn Snits en hat as grutte hobby sloeproeien. Mear ynformaasje oer Wimke’s boek Smûk fynst hjir!

Foto: Anne Timmer

Winaksje!!!

Wolsto it boek Smûk winne? Lit dan dyn reaksje achter op de folgjende fraach:

Hoe denk jij over ‘útfanhúzje’? Wordt er door de week bij elkaar gegeten en gelogeerd? Of alleen in het weekend? 

De leukste reaksje of tip wint it boek Smûk!

22 oktober wurde de winners bekendmakke.