Er was eens een heel mooi, klein lichtje…
Er was eens een heel mooi, klein lichtje ontstaan uit één heel groot, stralend licht.
Het kleine, mooie lichtje ging op ontdekkingstocht en reisde de hele wereld rond; soms alleen, soms samen.
Door alles wat het meemaakte, ging het lichtje soms feller schijnen, maar soms had het ook moeite om te blijven schijnen.
Er gebeurde zoveel, zowel mooie als verdrietige dingen.
De kunst was om te blijven schijnen als lichtje, in alle gevallen. Maar dat was nog niet zo gemakkelijk kwam het lichtje achter.
Soms kwam het andere lichtjes tegen die straalden en dan straalde hij ook zijn licht. Soms kwam hij andere lichtjes tegen die het moeilijk hadden om te blijven schijnen en dan had het kleine, mooie lichtje er ook moeite mee.
Dit vond hij niet zo fijn en de volgende keer dat hij weer een stralend lichtje tegenkwam, vroeg hij aan hem hoe hij zo mooi stralend bleef tussen al die zwakker schijnende lichtjes.
En het stralend schitterende lichtje antwoordde: “Ik blijf mezelf herinneren dat ik onderdeel ben van het hele grote licht. Mijn licht kan dus nooit doven. Nooit. Ik hoef me alleen maar te herinneren en voelen waar ik vandaan kom en ik schitter als nooit te voren. En zo kan ik overal licht brengen, ook waar het donkerder is. Maar ik zal nooit zelf minder gaan stralen, ik kan het licht alleen maar doorgeven. Ik ben zelf dat grote licht”.
En toen herinnerde het kleine, mooie lichtje dit zich ook weer en straalde ook hij als nooit te voren en ging ook hij meedoen om het licht nog meer te verspreiden. Zonder daarbij ooit zijn eigen licht nog te verliezen…
Joke Nauta
Op de hichte bliuwe fan heit&mem? Meld dy oan: