Wow, wat heb ik toch gave gesprekken in mijn praktijk. Gesprekken met jongeren met een geheel eigen visie op de wereld. Een wereld waar zij soms niks van begrijpen, omdat hij door zoveel volwassenen vanuit het hoofd wordt geleefd. En deze kinderen leven juist vanuit hun hart, dus wordt het lastig om de verbinding met elkaar te maken.

Kinderen die aanvoelen dat een leraar in de klas niet vanuit zijn hart spreekt, maar iets wil neerzetten “omdat het nu eenmaal zo hoort op die manier”. “Hij is er niet echt”, hoor ik dan en soms een paar weken voor de zomervakantie hoor ik ineens “Ja! Hij is er. Ik kan hem nu voelen!” Wat een gemiste kans is dat. Al die tijd is de leraar (m/v) niet aanwezig, niet bereikbaar voor een grote groep kinderen die hier gevoelig voor is. Zo mist hij de kans om kinderen te motiveren en te inspireren.

We weten allemaal nog de leraren die ons echt konden inspireren. Dat waren de leraren die spraken vanuit hun hart, vol passie en overgave! Kinderen dwingen dus ook jou als ouder om over dingen na te denken. Moeilijke dingen soms ook, waar je soms zelf niet eens over na wilt denken. En toch stellen ze jou de vragen: “Waarvoor zijn we hier eigenlijk?, “Is er een leven na de dood?” of “Bestaan er engelen?” en “Kan iets toch bestaan ook al zie je het niet?”…

Wanneer je als ouder het aandurft hierover in gesprek te gaan en misschien jouw eigen angsten hierover onder ogen durft te komen, dan kom je in een diepere verbinding met jouw kind.

Je hoeft niet alle antwoorden te weten, helemaal niet. Jouw kind wil alleen graag dat je ook vanuit je hart gaat leven. Vandaar de vragen. Vandaar de spiegel.

Daar begint het moois. Daar ga je de diepte in, voorbij de oppervlakte. En dat is waar je elkaar ontmoet en dat is waar je jezelf ontmoet.

Welkom…

Joke Nauta

www.delibbensbeam.nl