Kollum: Hazzie
De Hazzies waren een prachtig cadeau, want naar een speen of een duim heeft de tweeling nooit getaald. Het oor van Hazzie is gewoon het beste dat er is bij vermoeidheid en verdriet.
Ik smelt dan ook van binnen als de jongens tegen me aan liggen en me een van de oren aanbieden om aan te sabbelen. Dat is echte liefde denk ik, dat ik ook een stukje van Hazzie in mijn mond mag. Maar Hazzie is vaak nat en stinkt, ook al was ik de knuffels regelmatig op de momenten dat de jongens naar de peuter zijn. Ik wil het gulle gebaar om een oor met ze te delen echter niet weigeren, maar ik wil dat vieze natte stinkding ook niet in mijn mond, denk ik dan. Ik hap dus maar liefdevol in een stukje bil. Deze is dan het haasje….
Door al dat intensief gebruik lijken de laatste dagen van de Hazzie’s bijna geteld.
Vorige week gebeurde er iets verschrikkelijks. Lieuwe kwam met ontzette ogen vertellen dat er iets met de Hazzie van Jancko aan de hand was. Een blik op Jancko’s Hazzie was voldoende: Hazzie bleek ontoord. Er zat nog maar een oor aan.
Door al dat intensief gebruik lijken de laatste dagen van de Hazzie’s bijna geteld. Misschien is het een natuurlijk proces en legt Hazzie het loodje wanneer het tijd wordt om meer los te laten en door het leven te gaan zonder koes. Dat wordt een pijnlijk moment met een officiel afscheid vrees ik.
Ik heb ooit ergens gelezen dat veel volwassen mannen nog met een knuffel in bed slapen. Misschien hebben zij vroeger niet goed afscheid kunnen nemen van hun versleten koes.
Ik ga me maar snel verdiepen in afscheidsrituelen voor knuffels!
Troch: Nynke Dijk
Op de hichte bliuwe fan heit&mem? Meld dy oan: