Hoe fielt it donker,
As ik myn eagen slút?
De kjeld fan de nacht,
Iensum foar it rút. 
In himel fol stjerren,
Sykjend nei dy yn ’e flonker.
Sels mei myn eagen ticht,
Bisto it ljocht yn it donker. 

Karen Postma

Dat flinterke,
Fladderjend om my hinne.
Hat dat der altyd west, 
Of bringt se no in bytsje sinne.

Karen Postma

Sa’n soad krûpkes en tútsjes,
Op dyn prachtich noaske en wang.
In koart skoftke mochtsto by ús wêze,
Mar yn ús hert, ús libben lang.

Karen Postma 

Heit en mem wurde,
Sa’n bysûndere gebeurtenis. 
In seldsum yntins gefoel,
De moaiste ferbyntenis. 
Kennis meitsje en krûpe,
In tút as ôfskie. 
Sa pynlik ûnsichtber,
Mar heit en mem foar altyd.

Karen Postma 

Gûlend om it skriemen,
Dat ik nea heare mocht. 
Nim ik dyn pine oer, 
Fiel ik wat ik tocht. 
Myn hertepine,
Dwers troch alles hinne. 
Nettsjinsteande it gemis,
Bin ik nea allinne. 

Karen Postma

Alles is sa wankel,
De takomst is ûnwis.
Gedachten bliuwe malen,
En de emoasje dêr’t ik wekker fan lis.
Lyts, moai famke,
Do bringst safolle teweech.
Myn hert sa fol,
En myn earmen sa leech.
Mei oare eagen 
Sjoch ik nei alles om my hinne. 
En sil ik stapke foar stapke
Myn nije paad berinne. 

Karen Postma

Leaf, moai famke,
Ek al bin ik dy kwyt.
Do hast my mem makke,
In mem foar altyd.

Karen Postma

Mei leafde en respekt betinke wy it bysûndere libben fan

Mei djippe bewûndering en in protte respekt foar har moedich droegen sykte en tankber foar alles wat sy ús yn har libben meijûn hat, dogge wy kundskip dat by ús weigien is myn ynlik leave frou, ús soarchsume mem en fantastyske beppe

Us leaf famke is der net mear. …. wie yn de bloei fan har libben. 18 jier is sy wurden.

It is goed. Wy binne der, gean mar. Haw gjin noed, do bliuwst altyd by ús.

Leave heit, do hast ús hommels ferlitten. Wy hoopje datsto no lokkich bist.
Dyn libben moat ik loslitte, yn myn libben hâld ik dy fêst.

Op 1 july hat …. in ein oan syn libben makke. Hy woe net mear. Wy hâlden fan him en moatte fierder.

Moandei hat …. besluten om hár wei te gean; in wei dy’t har mear en mear fertroud foarkaam en har úteinlik de rêst en stilte brocht dy’t sy sa winske.

Wy dogge kundskip fan it tragyske ferstjerren fan

Hielendal stil en fertrietlik litte wy jo witte dat …. ferstoarn is

Nei in tragysk ferkearsûngelok is hommels út ús fermidden weiskuord

Troch in needlottich ûngelok is hinnegien ús leave soan en broer

Nei in drôvich ûngelok bisto der ynienen net mear. Do wiest sa leaf. Mear wurden kinne wy net fine.

Hjoed is troch in needlottich ûngelok ús leave …. ynienen by ús weinommen. Se woe noch safolle, wy hawwe gjin wurden foar dit fertriet.

Mei yntins fertriet dogge wy jimme te witten dat nei in dramatysk ûngelok út ús fermidden weiskuord is ús alderleafste

Us leave mem en beppe is der net mear. Oan har ierdsk libben is troch in autoûngelok hommels in ein kommen. Wy binne ferslein.

Ynienen bisto der net mear. Wy diele jimme mei dat nei in warber libben fol oandacht, soarch en begryp foar ús en oaren, as gefolch fan in needlottich ûngelok út ús libben weinommen is, myn leave man en ús heit

Ynienen stiet ús wrâld stil. Us rots yn de brâning, stipe en taflecht, bliermoedich en altyd rjocht troch see. Net te befetsjen dat wy dy no misse moatte. It libben nimt dy as in fûgel yn syn flecht mei.

Wy binne ferbjustere, mar it is wier: ús leave mem en beppe is der net mear.

Op snein 14 oktober is …. oan syn lêste reis begûn.

Wannear’t it langstme nei moarn ferdwynt, dan is it tiid om de grutte reis oan te gean.

Tiisdeitemoarn is fredich en kalm ferstoarn …. Fertriet is der, mar ek tankberens dat fierder lijen har besparre bleaun is. Kostber as juwielen binne de oantinkens oan de lêste wiken.

Yntins fertrietlik, mar tankber dat him in fierder lijen besparre bleaun is, haw ik ôfskie nommen fan myn leave en soarchsume man

Nettsjinsteande har yntinse langst om mei ús fierder te libjen en foar ús te soargjen, is by ús weigien myn leave frou en ús soarchsume mem

Nei twa jier fjochtsjen tsjin kanker is, yn de folle oertsjûging dat se nei in bettere wrâld ta giet, ferstoarn myn leave frou en ús leave, soarchsume mem

In ûngelikense striid tsjin in sykte dêr’t nimmen ivich tsjin fjochtsje kin. Nettsjinsteande it fertriet en de pine is it ús tegearre slagge om op in goede wize ôfskie fan inoar te nimmen.

Nei in striidlustich en moedich dragen fan har sykte wie dy úteinlik dochs sterker as hjasels. Nettsjinsteande dy striid is sy fredich, yn it bywêzen fan har famylje en freonen, ferstoarn.

Op 20 jannewaris 1997 is ferstoarn ….
Bewûndering fertsjinnet har libbenskrêft. Sterk wie sy yn har striid tsjin de sykte. Grut wie har leafde foar har dierberen. No is sy yn rêst by ús weigien.

Wy binne dernei ta groeid. Nettsjinsteande dat is it ôfskie nimmen foar elts fan ús dreech.

Hja wie sa wurch, sa wurch fan it fjochtsjen, alles loslitte te moatten. Gelokkich is …. – mei har dierberen om har hinne – hiel sêft en rêstich ynsliept. Wy sille har as frou, mem en minske o sa misse.

Nei in muoisume striid, mar mei in protte moed, is út ús fermidden weinommen ús leave

Alhoewol’t wy wisten dat der gjin betterskip mear mooglik wie, falt it ús swier jimme meidiele te moatten dat wy nei in moedich droegen sykte ôfskie nimme moasten fan myn leave man, ús leave heit en pake

Yntins drôvich, mar mei djip respekt foar de ferheftige striid dy’t sy levere hat om by ús te bliuwen, diele wy jimme mei dat rêstich ynsliept is

Mei in protte fertriet yn ús hert wolle wy jimme witte litte dat fan har pine ferlost is ús leave

In befrijing foar har, mar tige fertrietlik foar ús, is it ferstjerren fan myn ynlik leave frou en ús alderleafste mem

In goed minske, in libbensgenieter, myn trouwe maatsje troch tsjok en tin, ús leave heit hat ús te betiid ferlitten.

Myn leave man, ús heit en pake út tûzenen hat ús ferlitte moatten. Hy wie der altyd foar eltsenien.

In markante, ynspirearjende persoanlikheid is nei in ryk en fol libben by ús weigien.
Wat sille wy him misse.

Us unike heit en pake is hinnegien. Wy binne ferbjustere en drôvich, mar hy sil altyd by ús bliuwe troch de ûnferjitlike yndruk dy’t er efterlitten hat.

Oan ’e ein fan syn libben ta genietsjend en plannen meitsjend foar de heine takomst, is yn ’e betide moarn fan 8 novimber yn syn sliep by ús weirekke myn leave, tige soarchsume man, ús dierbere heit en pake

Yn leafde en frede is by ús weigien

Nei in libben fol leafde hat ôfskie fan ús nommen ús leave

Leave heit, foar ús bisto ûnbeheinde leafde en oandacht. Dy wiene altyd by ús en dêr hasto ús mei foarme. Sa libbesto yn ús en yn dyn pakesizzers fierder, foar altyd.

Net ûnferwachts, mar wol fierste betiid, is ús alderleafste heit en pake ferstoarn.

Us leave mem, beppe en oerbeppe …., sûnt 8 jannewaris 1955 widdo fan …., is ynsliept. Har leafde foar de dingen dy’t it libben moai meitsje hat se oan ús trochjûn.

Op 28 augustus 1999 is nei in lang en lokkich libben rêstich ferstoarn ús leave

Nei in moai libben hawwe wy ôfskie nommen fan myn leave man, ús soarchsume heit en pake

O sa tankber foar wat hy foar ús betsjutten hat, litte wy witte dat rêstich en weardich hinnegien is ús leave en soarchsume heit en pake

Wy binne tankber foar it libben fan ús mem, ien út tûzen. Sy hat in protte minsken goeddien. Yn de âldens fan 85 jier is sy no by ús weigien.

Tankber dat wy him sa lang yn ús fermidden hawwe mochten, dogge wy kundskip fan it ferstjerren fan myn leave man, ús heit, pake en oerpake

Mei leafde hasto foar ús libbe en soarge. No moatte wy mei in protte fertriet ôfskie nimme fan myn ynlik leave man en ús leave, soarchsume heit en pake

Mei fertriet litte wy witte dat, nei in libben fol leafde en soarch, op freed 25 july 1992 ferstoarn is myn leave frou, ús soarchsume mem en beppe

Nei in lang en soarchsum libben is ferstoarn ús leave mem, beppe en oerbeppe

Dochs noch ûnferwachts moatte wy yn leafde ôfskie nimme fan ús soarchsume

Nei in libben fan tawijing en soarch foar eltsenien dy’t har leaf wie, dogge wy kundskip fan it ferstjerren fan ús leave

Mei grut fertriet, mar ek fol fan tankberens foar alles wat sy foar ús betsjutten hat, litte wy witte dat by ús weigien is ús leave

Mei grut fertriet, mar ek fol fan moaie oantinkens, diele wy jimme mei dat nei in roerich libben fan ús ôfskie nommen hat myn leave frou en ús fantastyske mem

Drôvich, mar stipe troch ûnferjitlike oantinkens, diele wy jimme mei dat mids al syn dierberen ferstoarn is myn leave, soarchsume man en ús fantastyske heit

Mei fertriet yn ús hert, mar wol yn grutte tankberheid foar wat wy meielkoar belibje mochten, hawwe wy ôfskie nimme moatten fan myn leave frou, ús ûnferjitlike mem en beppe

Mei grut fertriet litte wy witte dat yn ’e âldens fan krapoan 85 jier op sneontemiddei 19 augustus 2000 ferstoarn is

Sa lyts, sa kwetsber, sa fan ús. Net sterk genôch foar in ierdsk bestean. Ut leafde bisto berne en yn leafde hawwe wy dy gean litte moatten. Wy hâlde fan dy.
Heit en mem

Sa sterk en dochs sa brekber, fierste betiid binne wy dy kwytrekke. Wurden sjitte tekoart om ús fertriet te omskriuwen.
Us grutte dream,
sa wolkom,
sa moai,
sa bysûnder,
it hat net sa wêze mocht.
Wy moatte wer fierder,
sûnder ….

Spitigernôch koesto net libje op eigen krêft. Dêrom moasten wy dy gean litte yn dy tsjustere nacht.

Drôvich en fol ûnmacht litte wy jimme witte dat wy him trije dagen nei syn berte al wer misse moatte.

Wy binne hiel grutsk en bliid dat op moandei 1 juny 1998 ús leave, moaie jonkje berne is. Yntins drôvich binne wy dat hy mar sa koart by ús wêze mocht en op tongersdei 4 juny 1998 ferstoarn is.

Nei in muoisume striid, mar mei in protte moed, is út ús fermidden weirekke ús leave ….

Nei in koarte, fûle striid en mei de wil om te libjen, is spitigernôch stoarn ús alderleafste

Do hast libbe, ek al wie it koart… In ûnferjitlik glimke fan in geweldich jong minske…

Hja wie bliid mei lytse dingen en tankber foar it libben. Dêrom sil ús alderleafste …. yn ús tinzen fuortbestean bliuwe. Hja stoar alhiel ûnferwachts op 28 juny 1994 op fjouwerjierrige leeftiid.

It is goed. Wy binne der, gean mar. Haw mar gjin noed, do bliuwst by ús. …. is op 4 novimber 1993 thús stoarn.

In prachtige flinter is op wei nei de boarne. Sneintenacht is stoarn ús leave ….

Dyn libben moat ik loslitte, yn myn libben hâld ik dy fêst.

Mei in protte fertriet dogge wy kundskip fan it ferstjerren fan ús …. Wy ha tsien hearlike jierren mei-inoar hân. Spitigernôch mocht it net sa bliuwe.

Dit ôfskie docht sa sear. Op 21 april 2003 is stoarn ús leave .… Hy is 15 jier wurden.

Hjoed ferstoar fredich

Op 7 maart 1996 kaam der in ein oan it ierdske libben fan myn leave, dappere frou, ús bêste mem

Syn ierdske flam is dôve. God hat opnommen yn Syn ivich ljocht ús leave heit en pake

Op in foar ús fierste betiid momint hat syn Hear him roppen en opnommen yn Syn ivichheid, myn ynlik leave man en ús leave soarchsume heit en pake

Alhiel ûnferwachts en foar ús fierste betiid is troch God thúshelle ús alderleafste mem en beppe

Oan Gods genede betrouwe wy it alderdierberste ta wat wy besitte.

De soarchsume hannen fan ús leave mem binne foar de lêste reis geardien.

Yn Gods ûntferming opnommen ús leave mem en beppe

Weromkeard nei syn Skepper, myn leave man, ús heit en pake

Yn de folle wissichheid fan it leauwen is yn syn Hear en Heilân rêst myn leave man, ús heit en pake

Op 20 augustus 1904 rôp God …. ta libben. Hjoed, 12 febrewaris 1994, helle Hy har thús. Wy jouwe har út hannen en lizze har del yn de ierde, yn de hannen fan de libjende God.

Yn betrouwen op har Hear en Heilân is op moandeitemiddei 18 septimber 1960 rêstich ynsliept ús leave mem, beppe en oerbeppe

Wat in minsken, withoefolle blommen, in protte kaarten, in hiel soad stipe. It gemis sil altyd bliuwe, mar de bliken fan meilibjen nei it ferstjerren fan ús prachtige dochter en leave suster …. hawwe ús tige goeddien. Us oprjochte tank dêrfoar.

Tanke wol
foar de treastende wurden, sprutsen of skreaun, foar alle bliken fan meilibjen. It wie foar ús in grutte stipe nei it ferstjerren fan myn leave frou, ús mem en beppe ….

Betanke
foar in stil gebed
foar dy stille omearming
foar dy treastende wurden,
sprutsen of skreaun.

Betanke
foar de hândruk
as wurden stykjen bleaunen,
foar alle bliken fan leafde en freonskip.
It docht goed om te witten dat safolle minsken mei ús meifiele.

Foar jimme meilibjen en belangstelling nei it ferstjerren fan ús leave heit en pake wolle wy jimme hertlik tankje.

Foar altyd/ivich yn it Ljocht ….

It wie moai om te fernimmen dat jimme sa mei ús meilibbe hawwe yn ’e tiid fan syn siikwêzen en nei it ferstjerren fan myn ynlik leave man, ús dierbere en altyd soarchsume heit en geweldige pake …. Wy sille dat nea ferjitte.
Us oprjochte tank dêrfoar.

Safolle meilibjen,
safolle treastrike wurden,
safolle leafdefolle brieven en kaarten.
Wat hawwe se in soad foar ús betsjutten en ús krêft jûn om troch te gean. It fielde en fielt noch altyd as in waarme tekken om ús hinne.

Sa machtich yn oantal wiene de ferskillende bliken fan meilibjen, dat it inkeld op dizze wize mooglik is om jimme allegearre dêr hertlik foar te tankjen.

Oerweldigjend wie jimme meilibjen, neidat sa hommels by ús weinommen waard …. It hat ús o sa goeddien dat …. by sa’n soad bemind wie en troch safolle wurdearre en respektearre waard. Jim waarme belutsenheid joech ús in geweldich soad stipe en sil ús helpe om mei it grutte gemis en it fertriet om te gean.

In protte minsken hawwe mei ús stilstien by it libben en ferstjerren fan myn leave frou en ús leave mem en beppe ….
Wy wolle jimme tige tank sizze foar de wize hoe’t jimme ús ta stipe west hawwe.

Triennen en leechte…
Mar leafde en waarmte hawwe wy ek field, ús jûn troch in kaart, brief, tillefoantsje of troch der gewoan foar ús te wêzen nei it ferstjerren fan myn fantastyske frou en ús leave, soarchsume mem …. Mei’t it ûnmooglik is om elkenien dêr persoanlik foar te tankjen, betsjûgje wy op dizze wize ús oprjochte tank.

Wy wolle graach elkenien tank sizze dy’t ús in waarm hert tadroegen hat yn ’e tiid fan it siikwêzen en nei it ferstjerren fan ús dochter en suske …. De gedachte dêroan jout ús krêft en moed om de tried fan it libben wer op te pakken.

Graach wolle wy jimme tank sizze foar it meilibjen, de blommehulde en de treast dy’t wy ûntfange mochten nei it ferstjerren fan ús leave …. 

Yn ús fertriet om it hinnegean fan myn frou, ús mem en beppe …. hawwe wy in protte bliken fan leafde en meilibjen ûntfongen. Dêr binne wy jimme hiel tankber foar.

Mei leafde tinke wy alle dagen wer oan ….
Hertferwaarmjend wiene alle hannen, tuten, leave wurden, blommen en kaarten. It ôfskie, dat wy mei safolle minsken diele koene, hat djippe yndruk makke. Dêrfoar wolle wy elkenien tank sizze en wy sille dêrmei ek de krêft fine om fierder te gean.

Leave minsken,
It is geweldige moai om te fielen en te witten dat safolle minsken fan ús hâlde, ús treaste wolle en de muoite nimme om ôfskie te nimmen fan de man dy’t ús dierber wie. It is dêrom ûnmooglik foar ús om alle minsken persoanlik tank te sizzen, hoe graach oft wy dat ek wolle soene. Dêrom wolle wy op dizze wize elkenien hertlik tank sizze dy’t ús ta treast wie, op hokker wize dan ek, yn ’e tiid fan it siikwêzen en nei it ferstjerren fan ús o sa dierbere ….

Leave minsken,
Jimme oanwêzigens by de útfeart, de kaarten, brieven, tillefoantsjes en besites nei it ferstjerren fan ús leave …. hawwe ús djip rekke. Wy ûnderfine dat as in grutte stipe by it ferwurkjen fan dit grutte ferlies.
Hertlik tank dêrfoar.

Leave minsken,
Op dizze wize wolle wy jimme tank sizze foar de waarme belangstelling yn ’e lange tiid fan it siikwêzen fan …. en by syn lêste ôfskie.
Safolle minsken, blommen, kaarten, leave wurden en al dy earmen om ús hinne!
Mei ús hawwe jimme ôfskie fan …. nommen op in wize dêr’t wy altyd yn leafde oan weromtinke sille.

Tige tank leave minsken, foar alle stipe dy’t ús kant op kaam en foar jimme meilibjen nei it hommels ferstjerren fan …. It jout ús de krêft om de ferpletterjende werklikheid te wjerstean.

Alhoewol’t de grutte leechte en it gemis bliuwe, docht it ús goed om te witten dat …. net allinne foar ús, mar ek foar oaren in protte betsjutten hat.

Bot oandien binne wy troch de oerweldigjende belangstelling, yn hokker foarm dan ek, dy’t wy ûnderfûn hawwe, likegoed yn ’e tiid fan har siikwêzen as nei it ferstjerren fan myn alderleafste frou en ús leafste mem ….
Us oprjochte tank dêrfoar.

Wy misse myn leave man, ús ûnferjitlike heit en pake …. noch alle dagen fan ’e wike, mar stipe troch de waarmte fan ús famylje, freonen en kunde besykje wy mei ús libben fierder te gean. Wy hiene graach eltsenien persoanlik tank sein foar it meilibjen mei ús fertriet, mar om nimmen te ferjitten doch ik it, mei út namme fan ús bern en bernsbern, op dizze wize.

It is ûnfoarstelber stil en leech, mar moai binne de oantinkens oan myn leave frou ….
Foar alle bliken fan belangstelling en meilibjen, yn hokker foarm dan ek, ûnderfûn nei har hommels ferstjerren, sizze wy jo oprjocht tank.

It docht noch altyd sa sear…
mar de grutte belangstelling, yn hokker foarm dan ek, dy’t wy fan safolle minsken ûntfange mochten nei it ferstjerren fan myn leave man, ús heit en pake …. makket it fertriet draachliker. Us oprjochte tank dêrfoar.

Hjirby wolle wy elkenien tankje foar alle kaarten, brieven en blommen, telefoantsjes, stipe en waarmte nei it swiere ferlies fan ús leave ….

Dat safolle minsken rekke binne troch it ferstjerren fan myn leave frou en ús fantastyske mem …. hat ús djip yn it moed taast. Wy wolle jimme dan ek graach tank sizze foar alle belangstelling en meilibjen, likegoed yn ’e tiid fan har siikwêzen as nei har ferstjerren.

Nei it ferstjerren fan myn leave man, ús heit en pake …. wie it moai om te fernimmen dat der ek yn drôvige tiden safolle mei ús meilibbe waard. Graach wolle wy jimme dêrfoar hertlik tank sizze. It wie foar ús in grutte treast om te fernimmen dat sa’n soad him as in goed minske kennen leard hawwe en wurdearren. Dat hy sa yn ús oantinken fuortbestean mei.

Spitigernôch is it foar ús ûnmooglik om eltsenien persoanlik te tankjen foar it waarme meilibjen dat wy ûnderfûn hawwe nei it ferstjerren fan myn leave man en ús fleurige heit ….
Dêrom wolle wy op dizze wize witte litte dat jimme oanwêzigens, de blommen, alle leave brieven en kaarten ús tige goeddien hawwe en ta grutte treast binne.

Graach wolle wy jimme tank sizze foar it meilibjen, de blommehulde en de treast dy’t wy ûntfange mochten nei it ferstjerren fan ús leave ….

It docht ús goed om te witten dat …. troch sa’n soad minsken wurdearre waard om wa’t hy wie.

Nei it ferstjerren fan …., myn man en ús heit, op 18 febrewaris 1986, wolle wy elkenien hertlik tankje foar alle reaksjes. De belangstelling wie oerweldigjend en hertferwaarmjend.

It hat ús in hiel soad krêft en treast jûn, dat jimme jim allegear sa belutsen fielden by ús grut ferlies. Dat …. mar lang yn it oantinken fan ús allegearre fierder libje mei.

Mei’t it net mooglik is om jimme allegearre persoanlik te betankjen foar de stipe en belangstelling nei it ferstjerren fan ús …. betsjûgje wy jimme hjirmei ús oprjochte tank.

Yn ’e ôfrûne wiken hawwe wy fernommen dat in protte mei ús meifielden doe’t …. sa hommels ferstoar. Foar alle bliken fan meilibjen wolle wy jimme hertlik tankje.

Foar de wize hoe’t jimme meilibbe hawwe yn de tiid fan syn/har siikwêzen en nei it ferstjerren fan …. sizze wy jimme hertlik tank.

Yntins fertrietlik binne wy no’t út ús fermidden weiskuord is, nei in protte jierren fan lok, myn leave man, myn geweldige libbenskammeraat en ús alderleafste heit

De dream is oer mar it leafdefolle ûnthâld bliuwt.

Wy ha ús mem net echt ferlern,
dêrfoar joech sy ús tefolle.
Wat sy ús sei, bliuwe wy hearren.
Har stim sit ivich yn ús holle.

Wy komme har noch oeral tsjin,
yn wat wy dogge en yn wat wy litte.
se wie en bliuwt ús leave mem
wy sille har nea ferjitte.

Lit no dyn wurge lea mar rêste
lis alle wurk en ark mar wei
Ferjit de soarch dy’t dy belêste,
it is no dien, it is foarby.

It is ús mar liend,
de dingen om ús hinne,
dy’t leaf, fertroud en feilich
alle dagen by ús binne.

It is ús mar liend,
ús libben, sûnens en thús.
Wy pakke it oan
as wie it fan ús.

Mar it is ús mar liend
alles wêr’t wy foar sparje
alles wat wy leaf ha
en alles wat wy bewarje.

It is ús mar liend,
ús ierdske dingen rûnom.
Allinne ús oantinkens
binne ivich ús eigendom.

As it libben lijen wurdt,
is de dea in útkomst.

It is en bliuwt ús heit,
de leafste fan de wrâld.
Ik wol him net graach misse
omdat ik fan him hâld.
Hy hat syn rêst no fûn,
dus lit ik heit mar gean.
Myn hert seit dat it goed is,
mar yn myn eagen blinkt in trien.

Pine sil er nea wer kenne,
it ljocht kaam him temjitte.
Hy hat it goed no, ticht by God,
en wy sille him nea ferjitte.

It libben stjert net ynienen ôf,
’t giet net samar foarby.
Pas as de wekflam dôve is,
bin ik net mear yn my.

It wie as namen wy ôfskie,
mar leafde einiget nea.
Se hearde by ús, se heart by ús,
leafde is sterker as de dea.

Alle minsken nimme yn ’t libben
in ûnsichtbere rêchsek mei.
Dêryn ferburgen de moaie dingen
en de triennen.
Meastentiids is er wol te dragen
en is er suver licht,
mar somtiden swier fan stiennen en
kin er net mear ticht.

Allinnich noch mar lizze
gjin krêft mear om te stean.
Sa meager, sa ûnmachtich
sûnde, mar sa moast it gean.
’t Is foarby, it koe net langer
foargoed ferfaget no it lûd.
De rêst dy’t komt is grif fertsjinne
it wie genôch, sa is it goed.

Wy wisten: op in kear sil it barre.
Wy wisten: op in kear sil sy der net mear wêze.
Wy wisten: de leeftyd is der nei.
Mar doch, in perioade is foarby, komt net werom.
Wy wisten it, mar dochs…

Libben kin net dea.
Leafde kin net stjerre.
De dea is al in hoarizon
Wy kinne net fierder sjen.
Mar efter de kime
leit it lân fan beloften.
(Tine Deelstra-Reitsma)

Myn grutste gelok wiesto.
It moaiste fan ús tegearre
binne ús bern en bernsbern.
It dreechste wie it ôfskie.
Tink oan my, mar net yn tsjustere dagen.
Tink oan my, yn ’e strieljende sinne.
Sa’t ik wie…, doe’t ik alles noch koe.

As skielk de dei wer dei wurdt
gewoan as alle dagen,
elkien syn sin wer hat,
nochris oan dy tinkt by flagen.
Dan gûle wy ús triennen drûch
en misse dy noch alle dagen.

No is … der net mear,
mar hy bliuwt yn ús libben,
en is mei ús ferbûn yn leafde en yn ferhalen.

Nea wer sil de sinne foar dy opgean
mar yn ús tinzen
sille wy altyd om dy hinne stean.
In soad wille ha wy hân en dan
samar ynienen bisto der net mear.
Dy misse moatte docht ús sa sear.

As it libben net mear giet
sa ast hope hiest.
As dy sa’n protte ûntnommen wurdt.
Ast talitte moatst dat in oar foar dy soarget, en it libben net mear dyn libben is.
Dan komt der in tiid datst deryn berêst dat de ein kommen is.

No falt myn jûn,
’t Wurdt tsjuster om my hinne.
Straks fal ik
en lit jimme allinne.
Ferjouwing foar fouten
en foar wat der misgien is,
mar kom yn myn nacht
ticht om my hinne stean.
De triennen yn myn eagen
dogge no net mear sa sear,
as jimme my treaste
foar de lêste kear.

As ik stjer,
lit fertriet dan net lang dyn himel fertsjusterje.
It is in feroaring, gjin ôfskie,
want sa’t de dea in part fan it libben is,
libje de deaden ivich fierder yn de libjenden.

Harkje nei myn fuotstappen yn dyn hert.
Ik bin net fuort, mar gewoan by dy!

It libben giet wer troch,
mar wy skrieme yn ús hert.

Neat yn it libben
sil wer itselde wêze.
Want ús leave…
is der net mear.

As it libben neat mear bringt,
bringt de dea alles.

Gean litte.
Loslitte.
Loslitte yn ús libben.
Fêsthâlde yn ús hert.

Al it hjoed wurdt straks ferline
mar wat dien is hâldt syn lean.

Nea wer yn ús midden
mar foar altyd yn ús hert.

Do hast fan it libben genoaten,
en wy fan dy.
Safier’t wy koene, binne wy mei dy meigongen.
No moatte wy dy gean litte.

De Heare hoedet dyn gean en dyn kommen, fan no ôf oant yn ivichheid.

It giet der net om watst diest,
of watst wiest.
It giet derom wa’tst west hast.

Oan dea en ûndergong is treast ferbûn,
want neat wurdt wei, de ierde hâldt sêft
’t ûnthjit yn fan nij libben en krêft.

De Heare is myn hoeder.

It gemis fan it âldershûs sil bliuwe,
mar de moaie oantinkens ek.

Ik bin te wurch om te praten,
it tinken wol net mear.
Wurgens leit as in tekken
oer myn lûdleas gebed.
Te wurch om Gods wurd te lêzen,
berikt my gjin inkelde sin,
mar droegen troch Gods geast
sliep ik ûnder Syn hoede yn.

Do silst de sinne fine,
op dizze donkerblauwe jûn.
Foar ivich sil er skine,
do hast dyn frede fûn.
(Gerrit Breteler)

Hy hat de wrâld it alderbêste jûn.

Mem, lyts wurd yn ienfâld.
Wurd, grut fan ynhâld.
Hân yn hân binne wy gien
oant de drompel ta.

De kleur fan it libben is skeind.

Noait mear nacht en noait mear soarch en pine.

Besletten leit yn ’t wrâldsk bestean,
’t kommen, wêzen en wer gean.

Myn tiden binne yn Jo hân…

Elke moarn sil de wyn wer waaie,
fleane fûgels,
bloeie blommen op ’e nij.
Dochs sil neat yn it libben wer itselde wêze,
want do,
do bist der net mear by.
 -Auck Peanstra

In nije dei, in skûtsje sylt foarby.
Spitigernôch moatsto ek gean, mar do bliuwst altyd foar ús bestean.

De nacht is foarby
de sinne is frij om heech te gean
It lêste wie wrang,
it wachtsjen te lang
Wês mar net bang, nea wer bang,
it hoecht net mear.

(namme) koe wat de measten net mear kinne, en dat is gewoan wêze sa as je binne.

Wêr’t gjin wurden foar binne,
moat men se ek net sykje.

Ofskie nimme is
mei tankbere hannen oannimme,
al wat it oantinken wurdich is.

It libben is allyk
in âlvestêdetocht
soms foar de wyn
soms yn ’e wyn
en oan ’e ein
in krúske

Foar altyd ôfskie nimme, it docht sa sear,
wat freegje, prate en fertelle, it kin net mear.
Har/syn dwaan en wêzen, wy ferjitte it net.
.. bliuwt foar altyd yn ús hert.

Te betiid moatte wy ôfskie nimme fan …

De sinne giet ûnder,
mar net út.

Soms is der safolle wat wy fiele,
mar sa’n bytsje wat wy kinne.

Der bestiet gjin tiid
en der binne gjin wurden.
De grutte stilte falt,
ferslein en stom.
Yn ’e loft in skiere fûgel.
hy komt net wer werom.

– Auck Peanstra

Unbegryplik,
wy binne der stil fan.

De lêste tút…

Ik wie dy’t ik wie
ik die sa’t ik it die.

Wy binne djip rekke troch it ferstjerren fan …

Ofskie docht sa sear.

Tige ûnferwachts is ferstoarn ús …

Do bist net mear wêrst wiest
mar oeral wêr’t wy binne.

Oandien binne wy troch it ferstjerren fan…

Dyn wrâld waard hieltyd lytser
de doar gie stadichoan ticht.
Eltse dei dochs fierder
dyn reis nei it ivige ljocht.
Safolle fragen sûnder antwurd,
wat gie der yn dy om?
Net ien kin it noch fertelle
allinnich God wit wêrom.

Mei al syn/har fleur en kriich hat hy/sy dizze striid net winne kinnen.

Oerweldigjend wie it meilibjen
nei it ferstjerren fan…

Nei in tiid fan ôfnimmende sûnens is dochs noch hommels ferstoarn …

Ta ús fertriet is nei in warber libben ferstoarn ús leave …

Foar it each mei ús trijen.
Yn ús hert mei ús fjouweren.

Wy ha ús mem net echt ferlern,
dêrfoar joech sy ús tefolle.
Wat sy ús sei, bliuwe wy hearren.
Har stim sit ivich yn ús holle.

Wy komme har noch oeral tsjin,
yn wat wy dogge en yn wat wy litte.
se wie en bliuwt ús leave mem
wy sille har nea ferjitte.

Lit no dyn wurge lea mar rêste
lis alle wurk en ark mar wei
Ferjit de soarch, dy’t dy belêste,
it is no dien, it is foarby.

It is en bliuwt ús heit,
de leafste fan de wrâld.
Ik wol him net graach misse
omdat ik fan him hâld.
Hy hat syn rêst no fûn,
dus lit ik heit mar gean.
Myn hert seit dat it goed is,
mar yn myn eagen blinkt in trien.

It libben stjert net ynienen ôf,
’t giet net samar foarby.
Pas as de wekflam dôve is,
bin ik net mear yn my.

It wie as namen wy ôfskie,
mar leafde einiget nea.
Se hearde by ús, se heart by ús,
leafde is sterker as de dea.

Allinnich noch mar lizze
gjin krêft mear om te stean.
Sa meager, sa ûnmachtich
sûnde, mar sa moast it gean.
’t Is foarby, it koe net langer
foargoed ferfaget no it lûd.
De rêst dy’t komt is grif fertsjinne
it wie genôch, sa is it goed.

Libben kin net dea.
Leafde kin net stjerre.
De dea is al in hoarizon
Wy kinne net fierder sjen.
Mar efter de kime
leit it lân fan beloften.
– Tine Deelstra-Reitsma

As skylk de dei wer dei wurdt
gewoan as alle dagen,
elkien syn sin wer hat,
nochris oan dy tinkt by flagen.
Dan gûle wy ús triennen droech
en misse dy noch alle dagen.

As it libben net mear giet
sa ast hope hiest.
As dy sa’n protte ûntnommen wurdt.
Ast talitte moatst dat in oar foar dy soarget, en it libben net mear dyn libben is.
Dan komt der in tiid datst der yn berêst, dat de ein kommen is.

As ik stjer,
lit fertriet dan net lang dyn himel fertsjusterje.
It is in feroaring, gjin ôfskie,
want sa’t de dea in part fan it libben is,
libje de deaden ivich fierder yn de libjenden.

Harkje nei myn fuotstappen yn dyn hert.
Ik bin net fuort, mar gewoan by dy!

Neat yn it libben
sil wer itselde wêze.
Want ús leave…
is der net mear.

Gean litte.
Loslitte.
Loslitte yn ús libben.
Fêsthâlde yn ús hert.

Do hast fan it libben genoaten,
en wy fan dy.
Safier’t wy koene, binne wy mei dy meigongen.
No moatte wy dy gean litte.

It giet der net om watst diest,
of watst wiest.
It giet der om wa’tst west hast.

De Heare is myn hoeder.

It gemis fan it âldershûs sil bliuwe,
mar de moaie oantinkens ek.

Do silst de sinne fine,
op dizze donkerblauwe jûn.
Foar ivich sil er skine,
do hast dyn frede fûn.
– Gerrit Breteler

Mem, lyts wurd yn ienfâld.
Wurd, grut fan ynhâld.
Hân yn hân binne wy gien
oant de drompel ta.

Noait mear nacht en noait mear soarch en pine.

Myn tiden binne yn Jo hân…

In nije dei, in skûtsje sylt foarby.
Spitigernôch moast do ek gean, mar do bliuwst altyd foar ús bestean.

(namme) koe wat de measten net mear kinne, en dat is gewoan wêze sa as je binne.

Wêr’t gjin wurden foar binne,
moat men se ek net sykje.

It libben is allyk
in âlvestêdetocht
soms foar de wyn
soms yn ’e wyn
en oan ’e ein
in krúske

Te betiid moatte wy ôfskie nimme fan …

Soms is der safolle wat wy fiele,
mar sa’n bytsje wat wy kinne.

Unbegryplik,
wy binne der stil fan.

De lêste tút…

Wy binne djip rekke troch it ferstjerren fan …

Tige ûnferwachts is ferstoarn ús …

Oandien binne wy troch it ferstjerren fan…

Mei al syn/har fleur en kriich hat hy/sy dizze striid net winne kinnen.

Nei in tiid fan ôfnimmende sûnens is dochs noch hommels ferstoarn …

Ta ús fertriet is nei in warber libben ferstoarn ús leave …

It is ús mar liend,
de dingen om ús hinne,
dy’t leaf, fertroud en feilich
alle dagen by ús binne.

It is ús mar liend,
ús libben, sûnens en thús.
Wy pakke it oan
as wie it fan ús.

Mar it is ús mar liend
alles wêr’t wy foar sparje
alles wat wy leaf ha
en alles wat wy bewarje.

It is ús mar liend,
ús ierdske dingen rûnom.
Allinne ús oantinkens
binne ivich ús eigendom.

Oersetting: Dieuwke van der Meer

As it libben lijen wurdt,
is de dea in útkomst.

Pine sil er nea wer kinne,
it ljocht kaam him temjitte.
Hy hat it goed no, tichtby God,
en wy sille him nea ferjitte.

Alle minsken nimme yn ’t libben
in ûnsichtbere rêchsek mei.
Dêr yn ferburgen de moaie dingen
en de triennen.
Meastentiids is er wol te dragen
en is er suver licht,
mar somtiden swier fan stiennen en
kin er net mear ticht.

Wy wisten: op in kear sil it barre.
Wy wisten: op in kear sil sy der net mear wêze.
Wy wisten: de leeftyd is der nei.
Mar doch, in perioade is foarby, komt net werom.
Wy wisten it, mar dochs…

Myn grutste gelok wiesto.
It moaiste fan ús tegearre
binne ús bern en bernsbern.
It dreechste wie it ôfskie.
Tink oan my, mar net yn tsjustere dagen.
Tink oan my, yn ‘e strieljende sinne.
Sa’t ik wie…, doe’t ik alles noch koe.

No is … der net mear,
mar hy bliuwt yn ús libben,
en is mei ús ferbûn yn leafde en yn ferhalen.

Nea wer sil de sinne foar dy opgean
mar yn ús tinzen
sille wy altyd om dy hinne stean.
In soad wille ha wy hân en dan
samar ynienen bisto der net mear.
Dy misse moatte docht ús sa sear.

No falt myn jûn,
’t Wurdt tsjuster om my hinne.
Straks fal ik
en lit jimme allinne.
Ferjouwing foar fouten
en foar wat der misgien is,
mar kom yn myn nacht
ticht om my hinne stean.
De triennen yn myn eagen
dogge no net mear sa sear,
as jimme my treaste
foar de lêste kear.

It libben giet wer troch,
mar wy skrieme yn ús hert.

As it libben neat mear bringt,
bringt de dea alles.

Al it hjoed wurdt straks ferline
mar wat dien is hâldt syn lean.

Nea wer yn ús midden
mar foar altyd yn ús hert.

De Heare hoedet dyn gean en dyn kommen, fan no ôf oant yn ivichheid.

Oan dea en ûndergong is treast ferbûn,
want neat wurdt wei, de ierde hâldt sêft
’t ûnthjit yn fan nij libben en krêft.

Ik bin te wurch om te praten,
it tinken wol net mear.
Wurgens leit as in tekken
oer myn lûdleas gebed.
Te wurch om Gods wurd te lêzen,
berikt my gjin inkelde sin,
mar droegen troch Gods geast
sliep ik ûnder Syn hoede yn.

Hy hat de wrâld it alderbêste jûn.

De kleur fan it libben is skeind.

Besletten leit yn ’t wrâldsk bestean,
’t kommen, wêzen en wer gean.

Elke moarn sil de wyn wer waaie,
fleane fûgels,
bloeie blommen op ‘e nij.
Dochs sil neat yn it libben wer itselde wêze,
want do,
do bist der net mear by.
 -Auck Peanstra

De nacht is foarby
de sinne is frij om heech te gean
It lêste wie wrang,
it wachtsjen te lang
Wês mar net bang, nea wer bang,
it hoecht net mear.

Ofskie nimme is
mei tankbere hannen oannimme,
al wat it oantinken wurdich is.

Foar altyd ôfskie nimme, it docht sa sear,
wat freegje, prate en fertelle, it kin net mear.
Har/syn dwaan en wêzen, wy ferjitte it net.
.. bliuwt foar altyd yn ús hert.

De sinne giet ûnder,
mar net út.

Der bestiet gjin tiid
en der binne gjin wurden.
De grutte stilte falt,
ferslein en stom.
Yn ‘e loft in skiere fûgel.
hy komt net wer werom.
– Auck Peanstra

Ik wie dy’t ik wie
ik die sa’t ik it die.

Ofskie docht sa sear.

Do bist net mear wêrst wiest
mar oeral wêr’t wy binne.

Dyn wrâld waard hieltyd lytser
de doar gie stadichoan ticht.
Eltse dei dochs fierder
dyn reis nei it ivige ljocht.
Safolle fragen sûnder antwurd,
wat gie der yn dy om?
Net ien kin it noch fertelle
allinnich God wit wêrom.

Oerweldigjend wie it meilibjen
nei it ferstjerren fan…

Mei it ferlies fan in bern
ferliest in stikje fan dysels.

In heldere stjer op in dizige jûn,
in flinterke op in moaie simmerdei.
Do silst altyd by ús wêze,
wy nimme dy altyd mei ús mei.

As in ballontsje dat dûnset
yn de wolken.
Op wei nei it ljocht
fan de ivichheid.

Ut leafde ûntstien,
mei leafde droegen,
fol leafde ferwachte
en yn leafde litte wy dy wer gean…

Neat yn it libben
sil wer itselde wêze.
Want ús leave…
is der net mear.

Do bist net mear wêrsto wiest,
mar oeral wêr’t wy binne.

Dyn libben einige
dêr’t it hast begûn.
Hiel even mochten wy dy oansjen,
hiel even mochten wy dy fêsthâlde.
En doe…
doe moasten wy dy gean litte.

No’t ik dea bin, gûl mar net.
Ik bin net echt dea, want witst,
ik bin pas net mear yn libben
asto my ferjitten bist.

As in ingeltsje, sa leaf en tear
sa waardsto by ús brocht.
No slachsto dyn wjukken út
en giest werom nei ’t ljocht.

Flip flap flinterke,
dûnset yn ’e loft,
tutet alle blomkes,
rêst dan wer in skoft.

Flean lytse fûgel
boppe de wite wolken
do bliuwst yn ús hert.

It wêrom sille wy nea witte,
mar wy sille dy nea ferjitte.

No’tsto heger bist
as de blauwe loften
en no’tsto earne bist
tusken de stjerkes fan goud,
wit dat wy dy nea ferjitte
en dat de wrâld om dy jout.

Gjin wurd omskriuwt ús fertriet,
gjin wurd omskriuwt ús pine.
Leechte, gemis en drôvenis,
hoe sil dat ea ferdwine.

Wêrsto ek bist,
wy hâlde fan dy.
Mar do giest no
dyn eigen wei.

It mocht net sa wêze,
no bist der net mear.
Lyts leaf jonkje/famke,
it docht sa sear.

Suske/broerke fan …
Dochter/soan fan ús,
it hie sa moai west
do by ús thús.

Leaf lyts famke/jonkje
njoggen moanne by mem
Wy koenen net wachtsje
om dy te sjen.

De sinne giet ûnder,
mar net út.
Sa silsto ek by ús bliuwe.

Sweevjend bisto fan wûnder
Ynstoppe yn leafdewol
Mei wite tekkens fan streektrochset lân
Nûnderje wy dy yn ’e sliep

Dyn libben einige
dêr’t it hast begûn.

No is ús leave … wei,
de fleur fan ’t húsgesin.
De rouwe dy’t myn hert oerstjalpt
beskriuwt gjin swakke pin.

It wie sa’n fleurich, derten bern,
sa boartlik en sa goed.
O, as ik oan dat jonkje/famke tink,
bin ik sa near te moed.

Wy witte net wêrom, myn skat
mar wol datsto in jonkje/famke bist,
mei tsien fingers en tsien teantsjes,
en wy witte hoesto hjitst.

Dy ferlieze, leave skat
wat docht ús dat dochs sear.
Do koest net by ús bliuwe, want
do wiest te lyts, te tear.

Hoe moatte wy no ôfskie nimme
wêrwei helje wy de krêft.
Wat sille wy dy misse, bern
leave … , sliep sêft.

Do wiest as in flinter,
sa kwetsber, sa tear.
Leave …,
do bist der net mear.

Soms falt der
in ingeltsje op ierde,
sa prachtich, sa suver, sa lyts,
soms falt der
in ingeltsje op ierde
wat prachtich dat dit ingeltsje
ús libben sierde.

Ferflein as in flinter yn ’e loft
Fljocht se no har eigen flecht.

Hoe kin ik dy ea ferjitte
wêr’t ik ek bin, ik hear dyn stim.
De hiele wrâld dy mei wol witte
dat ik yntins fertrietlik bin.

Leafde is loslitte.

Njoggen moanne byinoar,
do wiest ús ljocht yn tsjustere dagen.
No is it tsjuster,
dyn ljocht is dôve,
en litte wy dy gean.

Lekker koese…

Underweis nei moarn
droegen troch de wyn
op lytse teare wjukken
eltse dei in stikje fierder
eltse oere
in stil momint
oant de jûn fallen is
en de moarn
net mear komt…