heit&mem

Fryske gedichten » Fryske poesyalbumferskes

Wolsto graach in tekst of gedicht op it Frysk nei sjen litte? Mail de tekst yn in wordbestân nei ynfo@heitenmem.nl en wy sjogge it fergees foar jim nei!

Sjoch foar Fryske routeksten en -gedichten it boekje ‘Foar altyd yn ús hert‘.
Sjoch foar houliks- en leafdesgedichten it boekje ‘Leafste leave‘.

 

De sinne sil net altyd skine,
en donkere wolken geane foarby.
Mar silst dan de wei ek fine,
nei ien dy’t heger stiet as wy.

Gean mei al dyn leed en soargen,
nei de Grutte Skepper ta,
Hy sil altyd oer dy weidsje
hokfoar soargen ast ek hast.

Twa lytse michjes
dûnsen yn it sintsje,
gûnzedûns,
dûnsegûns,
do bist myn freondintsje.

Twa lytse spintsjes
rôpen ût harren reachjes wei:
‘Weveno,
wevenei,
dat dat lang sa bliuwe mei!’

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

“Mau!”sei de mûs,
“Boe!”sei de hûn,
“Piip!”sei de kat.
Wat nuver spul is dat!
Hoe soe dat no komme kinne
dat dy bisten har fersinne?
No, mar ik fersin my net
as ik yn dyn album set:
Rein of wyn of sinneskyn,
hâld de moed der dochs mar yn!

Dit album is fan Femke en dêrby
is … har achternamme.
De earste krige se fan heit en mem,
d’oare fan har heite/memme stamme.
En wat sy ek wol sizze mocht,
yn … seach sy it libbensljocht.

Troch E.S. de Jong
(Ut: “Foar fleurige famkes” Wolvegea 1964)

Op it strân fan Amelân
lei in gouden aai.
Doe’t dat aai yn stikken foel
kaam der in goudene fûgel út
en dy fûgel sei:
“Libje goed, en fleurich op!
Rein of sinne, snie of skaad,
set mar troch op’t libbenspaad!”

Diet Huber
(Ut: “Fryske poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Katsje klaut
hûntsje knaut
michje stekt
kopke brekt
gatsjes komme yn ‘e hoas
mar dyn mem docht hiel wat oars!
Mem skriuwt: Berntsje, dit stiet fêst.
hasto soarch of noed of lêst
hâld de koartswyl der mar by
en begjin mar wer opnij,
dan giet alles folle better,
letter.

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Der sit in fûgel, fluch en blij
yn’t fielend minskehert.
Dy sjongt syn simmermelodij,
by kjeld en wintersmert.
En wêr’t dy sang him hearre liet,
dêr brûze blommen op út d’ierd.
Dy fûgel, leave faam, do witst,
de ‘Leafdefûgel’ is’t!

Sa trou as in hûntsje.
Sa sêft as poes Bûntsje.
Sa tink ik oan dy.
Doch do it oan my.

Troch Marijke Haaima-Hoekstra
(Ut: “Ta in oantinken fan” Ljouwert, 1981)

Dit album dat is mines,
ús mem hat it my jûn.
Ik hjit Patrea Woudstra
waard berne op Fryske grûn.
Ik kaam 27 oktober
yn ’52 op ‘e wrâld.
Dit album wol ‘k bewarje
al wurd ik noch sa âld!

Troch: Thys Woudstra

Libje der altyd needrich hinne
Needrich as it ferjit my net
Needrichheid sil ivich bliuwe
Idle grutheid mar in set
Oft in rike soms dy skoudert
Of gjin achting foar dy hat
Grut te wêzen op jins skatten
Is de wiere grutheid net

De tsiis is foar de mûs,
De kat is yn de sûs.
Pyt sjongt trillers by de rûs
En de hûn wekket oer it hûs.
(Femke) wês as de bisten om dy hinne
Dan skynt foar dy altyd de sinne.

Troch Klaske Hiemstra
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Der stie in bokje by it stek
mei in blomke yn ‘e bek,
en in briefke hie er ek.
Wat soe dat foar briefke wêze,
bokje, mei ik efkes lêze?

“‘k Winskje dy in protte lok.
Goeie! Groetnis fan ’e bok!”
stie der. En it wie foar dy.
No, itselde mar fan my!

Troch Diet Huber
(Ut: “De Teltsjebeam”, Ljouwert 1976)

Freonskip
Fyn ik meielkoar der op út
Tsjin elkoar fuotbalje
Dan hoechst dy net te ferfelen
As ’t no mar gjin traap krijst fan de fuotbalskoech

Harry van der Veen-Bakkefean
Winner gedichtewedstriid 2008

Gean net allinne yn ’t libben
te swier is dy de lêst.
Hâld boppe freon en sibben,
dy oan dyn Heilân fêst.
Wol bliuwt der leed en smerte,
wol blet der mannich wûn,
mar lokkich is it herte
dat Jezus fûn.

Ja, flippe, flappe, flop,
it pintsje skriuwt it op.
Dat ha ik efkes liend,
no ’k delset wat ik mien.
Dat ik hjir myn namme set,
fyn ’k moai, ferjit my net!

In hynder iet syn hjouwer
en fûn in klaverfjouwer .
Hy joech it oan de fret
dy sei:”dat mei ik net!’
Hy joech it oan de kat
dy sei:”wat spul is dat?”
Hy joech it oan de hûn
dy smiet it oer de grûn.
Hy joech it oan de podde
dy’t mei syn holle skodde.
Doe joech dat hynder it oan my.
Ik jou it daliks troch oan dy.
Se sizze, dat der gelok yn sit,
do moast mar ris sjen. Wa wit,wa wit.

Diet Huber
(Ut: “Fryske poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Gouden spintsje hat it drok,
wevet triedsjes fan gelok.
Wyntsje waai wyntsje waai
nimt in gouden triedsje mei.

Gouden triedsje yn ‘e sinne,
wer giest hinne?
Sjoch dêr waait it oer it lân,
sjoch dêr leit it yn dyn hân.
Wês der mar foarsichtich mei,
oars dan rekket it noch wei.

Troch Diet Huber
(Ut: “De Teltsjebeam”, Ljouwert 1976)

In doke frijlitten, dat fljocht de wrâld yn,
want altiten yn dat kuorke, is net nei dokes sin.
Ienris fljochsto ek de wrâld yn, de wrâld dy’tsto noch net kenst.
Mar ferjit dochs nea dat kuorke, dêrsto ienris útflein bist.

Al dy ferskes, al dy minsken,
al dy moaie goede winsken.

Tankber foar de leafde,
fan famylje en freonen.

Tankber foar de minsken
dy’t hjir yn skreaunen.

Myn album wie fuort
mar kaam my wer temjitte.

Myn oantinkens bergje ik op,
en ik sil se nea ferjitte.

Troch: Dieuwke Posthumus

Dit poesyalbum is fan my
salang as ik hjir libben krij.
Sjoukje is myn namme,
al fan myn heite stamme.
Yn Winsum kaam ik op ‘e wrâld,
in moai Frysk plak, dêr’t ik fan hâld.

Troch Marijke Haaima-Hoekstra
(Ut: “Ta in oantinken fan” Ljouwert, 1981)

Asto letter grut bist,
en net mear jong mar âld,
dan reitsje in bulte dingen
dy grif út it ûnthâld.
Mar de nammen yn dit boek,
bliuwe licht dy lang wol by.
Sis asto letter nochris bledderst,
tink dan ek nochris oan my.

Licht is in flinter,
grutsk is in pau,
meager de wynhûn,
in baarch is grou.

Keal is de kikkert,
drok is in spin,
boartlik it fôltsje,
nijsgjirrich de hin.

Bliid is in protter,
ûnskuldich in pyk,
sterk is de buffel,
mar do?* Do bist unyk!

Troch Berber van der Geest
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Albumferske foar ús famke:
blommen bloeie en bin moai,
fûgels sjonge en bin bliid,
mar, do bist in minskebern.
As it stoarmet ferwaait de simmerbloei,
as it wintert ferklûmje de fûgels,
mar, do bist in minskebern.
Stean sterk as de stoarmen komme,
kear de winter mei dyn waarmte,
want, do bist in minskebern.

Alders
It is altyd it selde,
Alle kearen op ‘e nij,
Rûzje mei myn âlders,
Hast elke dei.

Ik mei neat fan dy twa.
Ja, ik kin sliepen gean,
As of dat wol, of sa.
Dat dit soarte fan âlders bestean.

In leuk mobyltsje? Dat sil wol net meie.
In moaie tas? Dy silst wol op de oare skoalle krije.
In gouden ring? Dat giet te fier!
In nije klok ha ik nedich! Dizze ha ik al 9 jier!

En merkklean dan?
Dy binne fierstente djoer!
As se dy priiskaartsjes sjocht…..
Oei, dan wurdt se oerstjoer!

Harren kleansmaak is my net nei it sin.
Moast ris sjen hoe’t se der byrinne.
Mei dy âlde beppeklean.
It is omdat it myn âlders binne.

Mar ik bin it al tiden sêd.
Al fanôf juster.
Ja, ik moat wer op tiid op bêd,
En altyd thús wêze foar it tsjuster.

Sa no en dan kinne we it wolris gesellich deroer ha,
Mar dat is samar foarby.
Dan begjinne se wer oer myn minne kanten of sa,
Soene der ek bettere âlders wêze dan dy fan my?

Jildau v/d Mey
Winner gedichtewedstriid 2008

As dûnkere wolkens driuwe
of as it sintsje skynt
as ’t jild dy samar tastreamt
of as’t as snie ferdwynt
as ’t lok dy altyd oansjocht
of it ûnk dy efter sit
as ’t altyd fol fan moed bist
of as dy dat ûntsjit
al stiet by fleur of lijen
de wrâld ek op ‘e kop
al hast yn ’t fierdere libben
in gelokje of in strop
ien ding moatst net ferjitte
al wurdst ek 1000 jier
wij hâlde dy foar eagen
as ús famke sûn en blier!

Thys Woudstra

Do bist leaf, seit jim heit
soms
do bist stout, seit jim mem
soms
do wurdst grut, tinke se beide

Grut wurde is moai
grut wurde is fertriet ha
en leaf ha
leare en begeare, nimme en jaan
dyn neiste mear
as dysels
de bêsten en de kweaden
de dommen en gelearden
want allegear hawwe ferlet
fan leafde
fan dyn en myn hert

Oene Spoelstra
(Ut: “De Fryske skriuwerskalinder, 1976)

Do hast it libben no noch foar dy,
en witst net wat it bringe sil;
dat is ek goed – mar watsto hân hast
yn ’t berteplak sa lyts en stil.

Wêr Mem dy yn‘e ruften wuolle
en Heit dy op‘e knibbel ried.
Wêrst opwoechst en as minske foarme
gjin soargen hiest, gjin grut fertriet.

Dat is dy net mear te ûntnimmen.
Ferjit dy tiid foar ivich net.
Dat wie de grûnslach foar dyn takomst,
op libbensskaekboerd de earste set.

En bisto ienkear âld, fertel dan
dyn bernsbern faaks, helje dan op
dy ûnbesoarge bernejierren,
fêr tusken Itens en de Bargekop.

Omke Klaas Hofstra
29-08-1948

Do stiest no noch foar it libben,
’t is alles noch sa moai.
In jeugd fol fleur en sinne,
in wrâld fol blommetoai.
Ik ried dy oan myn famke
nim goed dyn jonkheid mei,
want neat giet yn it libben
sa bjuster gau foarby.
Mar wêrst ek letter swalkest
of wêrt dyn fuotten gean,
dyn âldershûs, dyn thús
sil jimmer iepen stean!

Thys woudstra.
15-11-’61

hjir is in ferske foar myn famke,
do bist no hast … jier.
Soms sa dartel as in lamke,
en altiid like bliid.
Skylk ast do grut bist,
en it altiid net goed wist.
Doch dan wat dyn hert dy ynjout,
dan is it ek nea fout.

In ferske skriuw ik hjir foar dy,
kinsto dit noch wol lêze?
Want do praatst soms hiel oars as ik,
dochs wol ‘k dyn pake wêze.

Do hast in oare wurdeskat,
ik kin net sms’e
en leare wol ‘k it ek net mear,
want ik wol net wer stresse.

Do bist de hiele dei mobyl,
ik moat dêr net oan tinke.
Mar as ik yn dyn eagen sjoch,
dan kin ‘k dêryn ferdrinke.

Sa grutsk bin ik, ast dat mar witst,
datsto myn pakesizzer bist.

Jelle Bangma
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert 2004)

Katsje klaut
hûntsje knaut
michje stekt
kopke brekt
gatsjes komme yn ‘e hoas
mar dyn mem docht hiel wat oars!
Mem skriuwt: Berntsje, dit stiet fêst,
hasto soarch of noed of lêst
hâld de koartswyl der mar by
en begjin mar wer opnij,
dan giet alles folle better,
letter.

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Op ‘e wjukken fan ‘e wyn
stjoere wy dy in trompke,
der sitte de bêste winsken yn
fan muoike en fan omke.

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Tsjerke heart by toer
De pleats heart by de boer
De slachter hat in slachterij
De bakker bakt der broadsjes by
Bôle heart by sjem
En …… heart by mem

Wat bisto leaflik famke
wy binn’ sa bliid mei dy.
Krol hier om ’t sêfte kopke
hoe mâl is mem mei dy.

Dyn moaie reade wankjes
om yn te biten, ja.
De lipkes ree ta patsjen,
dêr ik noait genôch fan ha.

En sjoch ik yn dyn eagen
fol gouden sinneskyn,
by dy is mem noch alles
ik fyn al myn lok deryn.

Ast sjongst fan skiep en lamkes
fan bûterblomkes giel,
of boartest mei de famkes
hoe lokkich ik my dan fiel…

Wat sil beppe no ris skriuwe
yn dit albumke fan dy?
‘Silst in aardich famke bliuwe’
of: ‘Do bist in pop fan my?’
Wize wurden? Goede rie?
Hoe’t sy sels de dingen die?
Nee, mar net. My tinkt, dat ’s better,
do moatst alles sels dwaan, letter.
Hâld it holtsje der mar by,
dan komt it wol goed mei dy!

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

(Dieuwke) leaf bern,
wat de minsken fan dy sizze
dêr hoechsto neat om te jaan.
Moatst dysels de plicht oplizze:
Ik wol altyd it goede dwaan.

As de kleare simmersinne
oeral smûke waarmte jout
libje der dan net loaikjend hinne
om’t wy net ferwachtsje kinne
dat it altyd simmer bliuwt.

Ast wolst dat elts dy lije mei,
rin dan net prott’lich oer de wei.
mar ha in blier en fleurich sin,
net ien dy’t dêr tsjin slúmje kin.

Blier fan herte,
leaf foar eltsenien;

Dat hat noch nea
in minske misstien!

Gean sa troch it libben,
dan fynst op dyn wei

Grif fleur en wille:
hast eltse dei!

Bliuw ienfâldich en oprjocht
ha mar folle wille
dan silst, wer ast ek hinne fljochst
neare swier oer tille
Want in fleurich blier gemoed,
is foar alle dingen goed!

De tiid, hy nimt gjin skoft,
Famke, hâld dêr rekken mei.
Nim alle goede kânsen waar,
Op dyn koarte libbenswei.
Haw betrouwen yn’e takomst,
Wêr’t dy striid te wachtsjen stiet.
De oerwinning silst behelje
as it mei oanfurdzjen en berêsten giet.

Doch alles sa by ljochtskyndei
dat elts it sjen en witte mei.
Dan hoechst dy foar net ien te mijen
en mei gjin minske spul te krijen.
Wês altyd wier, gean rjocht troch see:
dyn ja is ja, dyn nee is nee.

Earlik troch it libben gean
Mei in fleurich sin;
Leare flitich en mei nocht;
helpe wer’t dat kin.
Altyd goed om sizzen jaan,
Mem graach helpe wolIe.
Net mei oaren kreauwe of dwaan,
Neat is dy tefolle.

Famke, hâld dy dêr mar by,
Dan komt it grif wol goed mei dy!

Tiny Mulder
(Ut:”It boek foar de Fryske bern”, Drachten 1954)

Earlik, gol en fleurich,
mei in hiel best sin.
Gean sa troch it libben
ik tink grif dat it kin.

En as it alris tsjin rint,
tink dan by dysels:
Wat my hjoed net slagget,
giet faaks moarn fansels.

Famke, ik soe winskje datste de sinne
en de wyn mei blidens tamjitte giest,
want de ame fan it libben is it simmer ljocht
en de hân fan it libben de wyn.
En ferjit net dat it de ierde goed docht
dyn bleate fuorten te fielen,
en de wyn der nei langet
om mei dyn hier te boartsjen.

Famke, ik winskje dy
folle sinne en seine
mar do silst yn’t koart wol sjen
it wol ek wolris reine
wês dan fol fan goede moed
faaks docht san buike goed.

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes” Ljouwert, 1962)

Fanke gean mei moed troch ’t libben,
mei in fiks en fleurich sin.
Stim dyn liet en sjong dyn sangen,
lyk in fûgel sjonge kin.
Stean foar al wat moai is noed,
en dan komt it grif wol goed.

Gjin roazen sûnder stikels
Gjin ljocht sûnder skaad
Nea inkeld wille, nocht
op it libbenspaad
Dêrom,… ljea
foar dy dizze bea
Hâld in tankber hert
yn bliidskip en yn smert.

Ha sinne yn ’t herte
al is noedlik de tiid
Al is de himel fol wolken
en de ierde fol striid.
Ha in liet op ‘e lippen,
in fleurich sang.
Al makket it deistige libben dy bang.
Ha in wurd ek foar oaren
yn soarch en yn noed.
En sis har, hoest it sels hast
sa’n wille en sa’n moed.
Ha in liet op ‘e lippen
dan komme wat mei.
Ha sinne yn ’t herte
en bliid is de dei.

Ik winskje dy fan herte ta,
mei op ’e wrâld rjocht wille ha.
En giet it soms net foar de wyn,
tink dan: nei rein komt sinneskyn!

Ik winskje dy op dit papier
yn hiel dyn libben in bulte fertier.
Dat alle jierren, dei oan dei.
“t fortún dy tige tsjinje mei.
Mar lykwols, is “t soms al ris mis.
Lit net te gau de moed dan sinke .
Wol net te gau dan “t slimste tinke.
Nee, bliuw dêrom mar moedich stean”
Wol dochs, as “t kin, mar fierder gean.
Tink, nei in tiid fan rein en wyn,
komt ien kear grif wer sinneskyn.

It libben is in fiere reis
en nimmen wit wêrhinne.
Dan driget de loft,
it stoarmet of reint
en dan wer skynt de sinne.
Mar wat it waar dy bringe mei
’t sij ûnwaar, stoarm of wetter,
draach alles mei in froed gemoed
en tink, nei dit komt better.
It libben is in fiere reis
en nimmen wit wêrhinne.
Ik winskje dy in goede reis,
leaf bern en folle sinne.

It sintsje boartet troch it blêd,
en pattet flinter, brims en blom,
En wurdt it boartlich spul net sêd?
Krûpt no ris wei, komt dan werom.
O, datsto op dyn libbenswei,
sa dwaan kinst, as it sintsje docht.
En fleur bringst, rûnom dei oan dei,
oan mannichien mei folle nocht.

It wurdt tiid foar lytse dingen
in fûnkje út de flammen
in blom yn de hjerst
in wurd út in lang ferhaal

‘t is tiid foar lytse dingen
om te hoedzjen
om te noedzjen
om yn dyn hert te sluten

Troch Anny de Jong
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Kuierje bliid yn ‘e libbenstún om,
my der de stikel en ploaits dêr de blom.
Hâld foar it goed dyn hert al oan rom,
libje mar fleurich, ienfâldich en from.
Strui om dy hinne rju seine rûnom.
En achtsje it praat fan de minsken as skom.

Libje fleurich mei ferstân.
yn ús âlde Fryske ierdelân.
Hâld dy oan ús Fryske aard,
yn dyn wêzen, yn dyn praat.
Sljocht en rjocht en froed fan sin.
Sûn en rûn sa goed as ‘t kin.

Libje lang en libje sûn!
Fan gemoed: rjochtút en rûn!
Giet it altyd net nei ‘t sin,
doch it mar sa goed as ’t kin!

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes” Ljouwert, 1962)

Lit thús en ek by oaren
oeral dyn ljochtsje skine.
Dan silsto op dyn libbenspaad
grif rike dingen fine.
Faaks silst ek leed ûntdekke
dat bring it libben mei
skyn do dan mei dyn ljochtsje
der alle skaden wei.

Mei winskjen om safolle
brekt mannichien de holle

Mar Dieuwke, tink hjir mar om:
net winskje wat men ha kin,
mar tinke wer it mei ta kin

Dan hat men it altyd rom

Nim dyn tiid, dyn droech en wiet,
Sjong op tiid in fleurich liet,
Gean jûns altyd op tiid te rêst,
en moarns mei it sintsje út it nêst.
Ha boppedat fan it wurk gjin mier,
dan jout dy’t libben wille en tier.

O, golle tiid, dy tiid fan skoallegean,
o, koe hy altyd foar ús bliuwe.
Op ’t skoalleplein yn in kring te stean
of ús eigen tinken op te skriuwen.
Wy hienen it drok, wolris, dat it ús net paste.
De skoalle learde ús dan: do moatste!
Ek fierders yn it libben silst wol ûnderfine:
Giet it net sa as it dy wol foege,
sit net mei de earmen oerinoar of yn ‘e pine,
mar slach fiks de hannen oan de ploege!

Sa as de stjerren blinke,
en skine yn de jûn,
lit ek dyn ljochtsje sa striele,
tichtby en fier yn ’t rûn.
Dan silste seine bringe,
yn mannich minske hert.
Dyn ljocht mei blidens drage,
en útgean kin ’t net.

Skielk ast in âld wyfke bist
en net safolle mear fan earder witst,
krij dan dit boekje der mar by,
dan belibbest alles wer opnij.

Auck Peanstra
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Strui mei mylde hân,
blommen op dyn wei,
Meitsje elkenien ljocht
en bliid de dei,
Wat it lot dy dan bringt,
wat it libben dy dan skinkt,
oeral fynst dan grif myn bern,
Goe’freonen dat silst sjen.

Sykje it sinneljocht, oaral dêrst giest,
bliuw ienfâldich, dêrst ek mar stiest.
Hâld fan ‘e natoer, mei al wat dêr libbet.
Wês immen, dy’t nei it goede stribbet.
Ha foar elkenien in leafdefol hert,
bring treast en help foar minsken yn smert.
Stypje dêrst kinste; net bang foar wat wurk,
stean altyd yn’t libben: moedich en sterk.

Wat helpt dy it skinen fan de sinne,
as’t tsjuster is yn dy fan binnen,
Wat hindert dy de tsjusternis,
as’t ljocht yn dy fan binnen is.

Wês gol en ienfâldich
doch altyd dyn bêst.
Wês troch dyn dieden
nimmen te lêst.

Oprjochtens en súv’rens
faaks net sa te sjen.
Bin’ dingen yn’t libben
fan wearde myn bern.

Wês myld as ‘t bliere sintsje,
dat skynt de hiele dei.
Wês moai lykas de blomkes
dy’t bloeie oan dyn wei.
Wês fleurich as de fûge1s,
dy’t sjonge yn it grien.
Wês freonlik foar dyn neiste
en mei syn lot begien!
Draach earnst en libbenswille
fan beiden yn dyn hert,
brûk holle en hannen beide
en wês yn ‘t wurk beret!

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes” Ljouwert, 1962)

(Marijke), leave, do meist net laitsje,
master kin gjin ferskes meitsje.
Hy sil it lykwols besykje
Bôlekuorke… einepykje…
hopke, hoanne, doke, donge,
harke, hiemhûn, hofkesjonge
hearken, ít wol net út ‘e pinne,
sitte, skrasse, skriuwe, stinne
sûkerslakje… sparrebeantsje…
Datst mar lokkich biste, berntsje!

Do krijst fan my in hoed.
(It is in nuverenien, sa’n huodsje hat gjinien).
Wat tinksto sit deryn?
In gleske reade wyn?
In apel of in parke?
In biezem of in harke?
In sankje foar in sint,
in roltje pepermint?
In moaie reade roas?
Ei nee ju. Hiel wat oars,
en goed foar alle minsken
In protte goede winsken!

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Hasto ek al in album?
Wat sille wy no ha!
En moat ik dêryn rymje?
Sis, hoe betinkst it sa!
Ik doar it hast net te weagjen,
want sjoch, beslacht it min,
dan wit elkien wat stakker
as ik yn ‘t rymjen bin!

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes” Ljouwert, 1962)

In sipelmem makke in sipelfers
foar har lytse berntsjes,
de sipeltsjes rôpen: Wat moai is dat!
en skriemden sipeltrientsjes.

Sa moai as dy sipelmem kin ik it net,
mar ‘k wol ek gjin ferskes meitsje
dêr’t elk dy’t it heart om skrieme moat,
men kin ommers better laitsje?

Ja, laitsje en boartsje mar, wês noch mar bliid,
dan hast noch in moaie bernetiid.

Diet Huber
(Ut: “Fryske poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Klim yn de bargemottebeam
en yt in bargemottepar,
yn trije happen is er fuort
en wurdtst in bargemotsje.

…Mar ofst no in bargemotsje bist
of in famke mei wyt hier,
fan de stjerkes yn dyn eagen
wurdt ik altiten like blier.

Op in tûkje siet in spoekje
en dat spoekje hie in pinne,
soe dat spoekje skriuwe kinne?
Spoekje komris tichterby
meitsje ris in fers foar my?
Hip! Dêr siet it op dit boek.
En wat skreau dat lytse spoek
mei har lytse, lytse pintsje?
“Anne Berber is myn freondintsje.”
En ik ha derûnder set:
“Leave Berber, ferjit my net.”

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Op it grutte gele strân fan Skier
kuiere ris in âldwyfke sûnder hier
en se song foar dy dit ferske o sa blier:

Hasto dalik hielendal gjin tosken mear
en dogge alle bonken dy ôfgryslik sear
wês mei dyn boartsjen nea in kear klear!

Doch har ferske djip yn dyn kast
en asto der dan altyd goed op past
dan wurdst do in hele âlde…
(folje sels de namme mar yn)

Troch Albertine Soepboer
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok” Ljouwert, 2004)

PANKOEK ite dat is lekker
en je wurd’ sa fol en sêd.
Elke moarn dan wurd ik wekker,
oars lei ‘k no grif noch op bêd.
Yn in oar syn album skriuwe
doch ik mei in soad plezier.
Koe it altyd mar sa bliuwe,
wat wie dan it libben blier.

Troch Jurjen van der Meer
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok” Ljouwert, 2004)

Sek mei jirpels,
pûdsje mei hjouwer,
hjir hast fan my in
klaverke fjouwer.

Kop sûkelade
hânfol framboazen,
hjir hast fan my ek
twa reade roazen.

Koer mei apels,
pantsje mei fet,
hjir hast fan my in
ferjit-my-net.

Wat komt derby?
Tûzen bêste winsken
fan my foar
dy.

Troch Diet Huber
(Ut: “De Teltsjebeam” Ljouwert 1976)

Skiep en baarch en boarre en bok:
‘k Winskje dy in protte gelok.

Sûkerpotsje, kop en pantsje:
‘k Winskje dy in aardich mantsje.

Earm en skonk en hân en foet:
‘k Winskje dy in poarsje moed.

Tiger, liuw en foks en bear:
Sa. No is myn ferske klear.

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Wol fij, in tearke
in ezelsearke
En ek noch fêst,
dat is net bêst!
Do tinkste wis
dat it moade is.
Mar nee, bêste faam
it is kaam
datsto letter
noch wat better
tusken de bledsjes,
fluch en netsjes,
myn ferske it earste
iepentearste.
[mei in omteard en mei
in printsje fêstplakt hoekje]

Troch E.S. de Jong
(Ut: “Foar fleurige famkes” Wolvegea 1964)

Asto letter oan dyn skoaltiid tinkst
en al dyn freonen yn herinnering bringst
tink dan ek oan har
dy’t dit hjir skriuwt
want freonskip bliuwt!

Freondin
Akkelyn
Akkelyn
Do bist in knyn
En
Bist altyd
By my
Do bist de leafste freondin

Dewi van der Hoek
Winner gedichtewedstriid 2008

Hjir op dit albumblêd
wol ’k allinne skriuwe:
Lit, wat ek feroarje mei,
ús freonskip altyd bliuwe.

Troch E.S. de Jong
(Ut: “Foar fleurige famkes” Wolvegea 1964)

Ik wenje net yn in kastiel
yn in gouden mearkestêd.
Ik haw gjin jurken fan flewiel
en ek gjin himelbêd.
Myn fyts is skurf,
myn klean net sjyk,
yn myn beurs sitte gjin sintsjes…
Dochs fiel ik my geweldich ryk
want wy binne freondintsjes!

Troch Lida Dykstra
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Op dit lytse albumblêd
wol ‘k allinne skriuwe:
Lit, wat ek feroarje mei,
ús freonskip altyd bliuwe!

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes”, Ljouwert 1962)

Wat is in foarjier sûnder libben.
Wat is in simmer sûnder sinne.
Wat is leafde sûnder jaan.
Wat is der wol, as it nea begûn.
Wat is in himel sûnder blau.
Wat is de wrâld sûnder dy.

Dêrom tink altyd oan my…

Wy binne twa freondinnen
En wy sjonge
Wy dogge tegearre o sa’n soad
Wy binne twillingen
Wy boartsje
Wy diele
Sy fynt my leaf
En ik fyn har leaf

Nienke Jagersma

Wy boarten faak as famkes,
freonskiplik dei oan dei,
ik hoopje dat dy freonskip
noch jierren duorje mei.
En sjochst yn stille oeren,
dyn album dan ris nei,
dan tinkste, (Trynke)…
dêr boarte ik faak mei!

‘k Fûn in plantsje tusken ’t gers
‘k ha dat yn in potsje set
doe kaam der in blomke yn
dat wie in ferjit-my-net.
’t Plantsje stie der prachtich by
dêrom jou ik it oan dy,
no en dan moat it wat wetter,
silst ek oan my tinke, letter?

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Ik hearde dat der in famke wie
dat in hiel moai album hie.
Albumke mei praatsjes,
albumke mei plaatsjes
read en blau en giel en grien,
kin ik der noch by miskien,
yn dit moaie ferskesboek?
Tútsje en in oaljekoek!

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Alle bern op ierde
ha de selde Heit,
Wêr’t ús widze ek stien hat,
wêr ’t ús wenplak leit,
hoe’t we ek prate meie
hoe’t ús mûle ’t seit,
wy binne allegearre berntsjes
fan de selde Heit.

Gean ’t libben net allinne,
te swier is dy dyn lêst.
Wol ’t paad mei Jezus rinne
hy biedt dy treast en rêst.
Der bin safolle noeden,
en triennen en fertriet.
Mar ûnder Jezus hoede,
sjongsto in liet.

Gean mar mei moed dyn libbenswei.
Wat dy yn’t libben treffe mei,
al giet it faak troch tsjusternis
oan Jezus’hân komst do der wis.
Dêrom it each omheech nei God,
syn hân bestjoerd yn libbenslot.

It fee, de fûgels en de blommen,
wat groeit en bloeit op fjild en lân.
It hat by Him syn ûnderkommen.
Dyn dagen binnen yn syn hân.

Jezus hâldt fan eltsenien
alle bern hjir fan ‘e wrâld.
Brún of giel en swart of wyt
hy fynt se allegear gelyk!

Jezus seit: Hy wol, dat wy allegear
binn’ in moai lyts kearske
of in ljochte stjer.
En hy wol dat der ljocht jout ta Syn ear,
do en ik net minder
mar altyd mear!

Leafde wol ik jaan
oan allegear dy ik ken
altyd om oaren tinke
ik bin Gods bern

Leafde wol ik jaan
sa meitsje ik oaren bly
en mei ik tinke
God is flakby

Lyk as in blom nei in dize,
har blêdsjes iepen docht;
en glimkjend op har eigen wize,
bliid nei de sinne sjocht.
Sa moatte wy by wat ús treft,
nei boppe sjen, nei God.
Hy jout ús hieltyd nije krêft,
en hy bestjoerd ús lot.

Lytse Janny, folgje Jezus.
Nimmen is sa goed as Hy.
Hear, Syn stim ropt allegearre:
“Lytse berntsjes, kom ta My!”

Jimmer sil Hy dy beweitsje
as in Hoeder, trou en goê,
en Hy sil nei hûs tabringe
’t skiepke dat ferdwale soe.

Sa as de blom de sinne lûkt
de fisk yn ’t kleare wetter dûkt
de ljurk de blauwe loft yn kliuwt
de wite wolk omhegen driuwt
dat sa dyn herte, from en frij
Gods hillige wegen sykje mei!

Sa as de blom it kopke,
nei it sinneljocht sjen lit…
Sa as de fisk mei wille,
troch it kleare wetter sjit…
Sa as de ljurk te sjongen,
de hege loft ynflocht…
Sa as it wolkje fredich,
de hiele wrâld besjocht…
dat sa dyn hertsje, restich, bliid
op God fertrout, de hiele tiid.

Us leave Hear dy’t alles docht
dy ’t alles wit en alles sjocht
Hy is sa goed sa myld en gol
dat hy dy trou bewarje wol.

Syn noed giet oer de lytse mosk,
de fûgeltsjes yn fjild en bosk.
It gers de blomkes op it lân,
it komt alles fan Syn Heitelân.

Wês as in lamke dat boartet,
en springt yn it sinneljocht.
Mar wol by de Heare bliuwe
Hy hat dy al jong socht.
Lit Hy dyn Hoeder wêze,
en hear mar nei Syn stim.
Dan silsto net ferdwale
Hy ropt… dus folgje Him.

De blomkes yn ‘e greiden,
it jongfee yn’e finne,
de fûgels yn’e blauwe loft
sykje allegear de sinne.
Mirjam ik winskje dy
op dyn libbenspaad
net folle skaad,
mar tige folle sinne.

De wrâld is gut, de see is wiid,
en rûnom wenje minsken.
Datst earne in gaadlik plakje fynst,
is d’ earste fan myn winsken.

De blommen bloeie yn elk lân,
en oeral skynt de sinne.
Datst dêr dyn part fan krije meist,
soe my ek haagje kinne.

Fan lêst en soargen bliuwst net frij,
fertriet moatst grif ek tille;
mar boppe alles winskje ik dy
in protte libbenswille.

Foar alle minsken skynt de sinne
al skynt er dan net elke dei,
Foar alle minsken sjonge fûgels,
en bloeie blommen lâns de wei.
De blauwe loft, de wite wolken
it blinken fan in stille poel.
De wyn dy’t rust yn reid en beammen,
’t hat allegear in sin en doel.
Hoedzje wat libbet om dy hinne
Sjoch al dat moais mei blydskip oan.
En tink hjirom
dy’t foar dy libben,
ha al safolle moais bedoarn.

It libben leit noch foar dy iepen
gjin noeden ha dy noch bedoarn
earst giet dyn paad oer maitiidsblommen
dan komt al gau de simmer oan
der kinne dan al wolkjes komme
mar och, de kimen bin’ noch klear
de wrâld dy leit noch foar dy iepen
geneugten bin der kear op kear
mar as de hjerst komt yn it libben
dan is it moaiste al foarby
as tsjustere skaden elkoar jeie
dan wurdt it winter ek foar dy
skier en swart bin no de loften
it sintsje is faak net mear te sjen
maitiid-simmer-hjerst en winter
is ’t libben fan elk minskebern!

Lâns elts paadsje bloeie blommen
mannichien sjocht se foarby
Ik hoopje datsto de blommen sjochst
dy’t bloeie lâns dyn libbenswei.

Yn it lân stiet in raketsje
mei in klaverfjouwerbledsje,
mei in roaske fan flewiel
en mei blomkes blau en giel.
En it duorret mar in skoft
of it fljocht al troch de loft
en dan is it gau by dy.
Dat dyn lok lang duorje mei!

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

As ’t sintsje yn ‘e iere moarn,
sa laket dy it libben oan.
Mar it libben is, lyk as de dei
en bring ‘skaadzjen’ meastal mei.
Dochs fan it lêste winskje ik dy
bliuw dêrfan it measte frij.

Dit hert hjir, sêftmoedich en froed,
fan d’ ierdman mei blommen opsierd,
is’t byld fan in libben, sa fredich en goed,
dat ‘k hjirby ús (Wytske) tawinskje yndied.

Fanke, in feintsje nei it sin
In ponge fol jild net te min
In kelder fol jirpels
In skoarstien fol spek
Dat winskje dy ta
Dan haste neat gjin brek

Ferske skriuwe? Earlik bliuwe?
’t Is foar my in hiel karwei.
‘k Sil ’t prebearje! It kin beteare,
’t falt allicht in bytsje mei.
Op dit bledsje, kinst it fetsje?
winskje ik dy alles ta,
wat de oaren, mei elkoarren
foar dy yn ’e pinne ha.

Folle lok en folle leafde
winskje ik dy hjirby ta!

Wol it goed altyd stypje,
soest dat kinne? Ik tink fan ja!

Rjocht en slocht en frank en frij
dat bern, winskje ‘k graach foar dy.

Fris en fleurich,
nea net treurich,
winskj’ ik op dyn libbenspaad
in soad sinne
om dy hinne,
folle lok en neat gjin skaad.

Troch Marijke Haaima-Hoekstra
(Ut: “Ta in oantinken fan” Ljouwert, 1981)

Giet it op ús draaiend wrâldsje
altyd wol net foar de wyn.
Dochs ik winskje dy it bêste
dat der yn dyn takomst rêste.
folle fleur en sinneskyn!

Ik winskje dy in fleurich sin
dyn hiele libben lang
dat makket alles licht
en dat is fan belang.
Al falt it libben soms wat swier,
en is it faak in toer,
in famke fleurich, gol en blier
mei eltsenien wol oer.

Ik winskje dy in libben,
in libben fol en ryk.
Libje lokkich en tefreden
dan giet it fest net bryk.
En giet it soms net foar de wyn
betink nei rein komt sinneskyn.

In blomke en in tûkje
plak ik yn dyn boekje
en winskje derby:
Libje lokkich en blij!

Troch E.S. de Jong
(Ut: “Foar fleurige famkes” Wolvegea 1964)

Safolle blommen simmers blierje
Safolle snie min winters sjocht.
Safolle fisken as er tierje
yn `t wiet en fûgels yn è loft.
Safolle wiere nocht en wille
moast do hjir yn dit libben ha.
En dat dyn skouders flink dat tille
winskje ik dy yn dit ferske ta.

In ferske út in Poezyalbum fan
6 Juli 1947, in album ynbûn
yn oarlochspapier.

Twa warbere hannen,
in holle klear,
twa heldere eagen,
in herte tear,
in bulte sinne,
in bytsje skaad,
dat winskje ik dy ta
op dyn libbenspaad.

Troch W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes” Ljouwert, 1962)

Wat ha ik in wille,
no’t ik in ferske
yn dit boekje skriuwe mei.
In printsje ha ik krigen,
it ferske lient.
Alles is fan herte miend.
Myn heilwinsk ta beslút,
libje lang en lokkich.
No is myn ferske út.

Wês jimmer fleurich, wol te moed.
Want, o, dat docht it hert sa goed.
In golle laits, in fleurich sin,
is it beste wat ik dy winskje kin.

Oan ‘e kant fan ’t stille wetter
bloeit in lytse blauwe blom.
Noait fynt er syn plakje better,
want it is dêr stil en rom.
Moedich tilt er ’t teare kopke
moarns út ‘e ûnderwâl omheech.
En lûkt it sintsje nei it Westen,
bûcht er stadich wer omleech.
Sa yn ‘e ûnderwâl beskûle,
is der nimmen dy’t him let.
Dochs wit eltsenien syn namme
en dy is: FERJIT MY NET!

W. Dykstra-Talsma
(Ut: “Albumferskes”, Ljouwert 1962)