Twa lytse michjes
dûnsen yn it sintsje,
gûnzedûns,
dûnsegûns,
do bist myn freondintsje.

Twa lytse spintsjes
rôpen ût harren reachjes wei:
‘Weveno,
wevenei,
dat dat lang sa bliuwe mei!’

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

“Mau!”sei de mûs,
“Boe!”sei de hûn,
“Piip!”sei de kat.
Wat nuver spul is dat!
Hoe soe dat no komme kinne
dat dy bisten har fersinne?
No, mar ik fersin my net
as ik yn dyn album set:
Rein of wyn of sinneskyn,
hâld de moed der dochs mar yn!

Katsje klaut
hûntsje knaut
michje stekt
kopke brekt
gatsjes komme yn ‘e hoas
mar dyn mem docht hiel wat oars!
Mem skriuwt: Berntsje, dit stiet fêst.
hasto soarch of noed of lêst
hâld de koartswyl der mar by
en begjin mar wer opnij,
dan giet alles folle better,
letter.

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Der sit in fûgel, fluch en blij
yn’t fielend minskehert.
Dy sjongt syn simmermelodij,
by kjeld en wintersmert.
En wêr’t dy sang him hearre liet,
dêr brûze blommen op út d’ierd.
Dy fûgel, leave faam, do witst,
de ‘Leafdefûgel’ is’t!

Sa trou as in hûntsje.
Sa sêft as poes Bûntsje.
Sa tink ik oan dy.
Doch do it oan my.

Troch Marijke Haaima-Hoekstra
(Ut: “Ta in oantinken fan” Ljouwert, 1981)

Knyn
Hiel sacht
Super super sacht
Super moai en sacht
Leaf

Marte Oostenbrug
Winner gedichtewedstriid 2008

De tsiis is foar de mûs,
De kat is yn de sûs.
Pyt sjongt trillers by de rûs
En de hûn wekket oer it hûs.
(Femke) wês as de bisten om dy hinne
Dan skynt foar dy altyd de sinne.

Troch Klaske Hiemstra
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Der stie in bokje by it stek
mei in blomke yn ‘e bek,
en in briefke hie er ek.
Wat soe dat foar briefke wêze,
bokje, mei ik efkes lêze?

“‘k Winskje dy in protte lok.
Goeie! Groetnis fan ’e bok!”
stie der. En it wie foar dy.
No, itselde mar fan my!

Troch Diet Huber
(Ut: “De Teltsjebeam”, Ljouwert 1976)

In hynder iet syn hjouwer
en fûn in klaverfjouwer .
Hy joech it oan de fret
dy sei:”dat mei ik net!’
Hy joech it oan de kat
dy sei:”wat spul is dat?”
Hy joech it oan de hûn
dy smiet it oer de grûn.
Hy joech it oan de podde
dy’t mei syn holle skodde.
Doe joech dat hynder it oan my.
Ik jou it daliks troch oan dy.
Se sizze, dat der gelok yn sit,
do moast mar ris sjen. Wa wit,wa wit.

Diet Huber
(Ut: “Fryske poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Gouden spintsje hat it drok,
wevet triedsjes fan gelok.
Wyntsje waai wyntsje waai
nimt in gouden triedsje mei.

Gouden triedsje yn ‘e sinne,
wer giest hinne?
Sjoch dêr waait it oer it lân,
sjoch dêr leit it yn dyn hân.
Wês der mar foarsichtich mei,
oars dan rekket it noch wei.

Troch Diet Huber
(Ut: “De Teltsjebeam”, Ljouwert 1976)

In doke frijlitten, dat fljocht de wrâld yn,
want altiten yn dat kuorke, is net nei dokes sin.
Ienris fljochsto ek de wrâld yn, de wrâld dy’tsto noch net kenst.
Mar ferjit dochs nea dat kuorke, dêrsto ienris útflein bist.

Licht is in flinter,
grutsk is in pau,
meager de wynhûn,
in baarch is grou.

Keal is de kikkert,
drok is in spin,
boartlik it fôltsje,
nijsgjirrich de hin.

Bliid is in protter,
ûnskuldich in pyk,
sterk is de buffel,
mar do?* Do bist unyk!

Troch Berber van der Geest
(Ut: “Fiif dogeneaten yn in sok”, Ljouwert, 2004)

Katsje klaut
hûntsje knaut
michje stekt
kopke brekt
gatsjes komme yn ‘e hoas
mar dyn mem docht hiel wat oars!
Mem skriuwt: Berntsje, dit stiet fêst,
hasto soarch of noed of lêst
hâld de koartswyl der mar by
en begjin mar wer opnij,
dan giet alles folle better,
letter.

Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)

Skiep en baarch en boarre en bok:
‘k Winskje dy in protte gelok.

Sûkerpotsje, kop en pantsje:
‘k Winskje dy in aardich mantsje.

Earm en skonk en hân en foet:
‘k Winskje dy in poarsje moed.

Tiger, liuw en foks en bear:
Sa. No is myn ferske klear.

Troch Diet Huber
(Ut: “Fryske Poesyalbumferskes” Ljouwert 1979)

Syn noed giet oer de lytse mosk,
de fûgeltsjes yn fjild en bosk.
It gers de blomkes op it lân,
it komt alles fan Syn hertehân

Famke, as de blomkes bloeie,
fûgels sjonge yn ‘e loft,
wol dan as de blomkes tiere,
ha dan as de fûgels nocht.